Zondagochtendmuziek - Schnittke: Pianokwintet / Piano Quintet

Als donateur van de Concertzender (WORD DONATEUR VAN DE CONCERTZENDER!) kreeg ik de CD Concertzender in de Toonzaal toegestuurd. Met 11 prachtige fragmenten van opnamen gemaakt in Muziekcentrum De Toonzaal in Den Bosch.

Ik werd vooral getroffen door het tweede deel van het Pianokwintet van Alfred Schnittke (1934-1998), uitgevoerd door het Quator Danel. Muziek die meteen je volle aandacht vraagt en niet meer loslaat. Wat is hier aan de hand, vroeg ik me af.

En toen vond ik het mooie stuk A guide to the music of Alfred Schnittke van Tom Service uit The Guardian van al weer meer dan een jaar geleden. Daarin lees je over dit Pianokwintet:

to give you a sense of the range of Schnittke's voices – or masks, or truths – listen next to his Piano Quintet, written shortly after the First Symphony in the wake of his mother's death. Where the symphony is a cataclysmic colloquy, the Quintet sounds like a single-minded expression of lament and loss. That's because of the directness and the bleakness of its emotional expression above all in its third and fourth movements, music that Schnittke said "are real experiences of grief which I would prefer not to comment on because they are of a very personal nature". The final fifth movement is a surreal lullaby in which a short melody in the piano part is encircled by sinister string lines; the music resolves into an image of limbo, as the piano repeats its tune into the infinite.

En toen wist ik dus wat er aan de hand was. Hieronder een uitvoering van het gehele kwintet. En ook daar weer vanaf de allereerste noot: het sterke besef dat wat je hoort je niet meer loslaat.

(Over loslaten gesproken: op dit blog is de komende weken maar sporadisch activiteit.)