We leven in een maatschappij met een behoorlijke grote dosis statuscompetitie en hiërarchie. Dat betekent dat de meesten van ons die statuscompetitie aangaan en proberen om hogerop te komen in de ene of de andere hiërarchie. We besteden daar veel middelen en energie aan en vermoedelijk is veel daarvan verspillend, omdat de inspanningen van de een de inspanningen van de ander tegenwerken. Waardoor dezelfde hiërarchie met meer of minder inspanningen van iedereen zou kunnen worden bereikt.
Maar welke middelen gebruiken we in deze statuscompetitie, in deze strijd om aan de top te komen? Aan de ene kant is er de weg van het domineren, dat wil zeggen, van het gebruik maken van intimidatie en geweld, om zo angst en vrees en onderwerping aan te jagen. Maar aan de andere kant is er ook de weg van het prestige, dat wil zeggen van het verwerven van respect door deskundigheid en inzichten met anderen te delen en zo ter beschikking te stellen. Die eerste weg is de puur zelfzuchtige, de tweede heeft ook een pro-sociale kant.
Het maakt voor iedereen en voor het soort maatschappij nogal wat uit welke weg het meeste oplevert om aan de top te komen. Volgens de recente studie Two ways to the top: Evidence that dominance and prestige are two distinct yet viable avenues to social rank and influence (betaalpoort) zijn deze beide wegen echter even succesvol. Het blijkt dat mensen duidelijk voor of de ene of de andere weg kiezen. Iemand die kiest voor intimidatie en bedrog (zoals bijvoorbeeld Lance Armstrong deed) is niet tegelijk iemand die ook voor de weg van prestige zou kunnen kiezen. En iemand die kiest voor de weg van prestige (laten we Obama als voorbeeld nemen), is duidelijk een andere persoon dan iemand die kiest voor de weg van het domineren.
Maar als je kijkt naar hoeveel invloed zulke mensen kunnen uitoefenen en hoeveel aandacht ze op zich weten te vestigen, dan blijkt dat de twee wegen inwisselbaar zijn. Ze zijn even succesvol. Dat kan er overigens mee samen gaan dat we de een (Obama) aardiger vinden dan de ander (Armstrong). Maar dat laat onverlet dat beide evenveel invloed uitoefenen en evenveel aandacht krijgen.
Zouden we daar niet mee kunnen ophouden, met ons zo te laten beïnvloeden door die Lance Armstrong-types en met zoveel aandacht aan hen te besteden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten