De econoom James K. Galbraith (zoon van John Kenneth Galbraith) is hoogleraar aan de Universiteit van Texas in Austin en auteur van o.a. The Predator State (2008) en The End of Normal: The Great Crisis and the Future of Growth (2014). Ik besteedde op dit blog eerder aandacht aan hem. Zie hier en hier. Dat was naar aanleiding van een lezing die hij, in 2012, hield voor de Duitse vakbeweging, waarin hij uiterst kritisch was over de aanpak door de Europese leiders van de gevolgen van de financiële crisis.
Maar Galbraith is ook al heel lang bevriend met de econoom Yanis Varoufakis, die zoals bekend sinds kort minister van Financiën is van het geplaagde Griekenland. Hij is mede daardoor nauw betrokken bij de beraadslagingen binnen de Griekse regering en maakte van dichtbij mee hoe de Europese functionarissen en politici hebben geprobeerd om de nieuwe, linkse Griekse regering terug in het hok te krijgen van de rampzalig gebleken bezuinigingspolitiek. Zie hier zijn verslag van en zijn visie op wat zich tot nu toe heeft afgespeeld: The Real Thing: An Anti-austerity European Government.
Als je de berichtgeving in de media een beetje volgt, dan kun je niet anders dan heel somber worden van hoe de sekte die in het Europese economische beleid aan de macht is, probeert om een democratisch gekozen regering met afwijkende opvattingen te intimideren en in het gareel van de neo(ordo)-liberale orthodoxie te dwingen.
Maar het valt op dat Galbraith toch neigt tot optimisme. Hij benadrukt waar het echt om gaat, namelijk dat er nu in Griekenland een stabiele regering aan de macht is, die echt werk maakt van het ontmantelen van de corrupte Griekse politieke klasse.
En dat tegen alle weerstand in, ook die van de Griekse media. En tot verbijstering van de Europese machthebbers, die dit eigenlijk zouden moeten toejuichen. Maar die zijn kennelijk gebiologeerd door de vrees dat er vanuit het nietige Griekenland een reëel alternatief groeit voor het heersende economische beleid van bezuinigen en "hervormen". En dat weten we van sekteleden: de bedreiging die daarvan uitgaat, sterkt hen in de leer.
Maar toch is Galbraith optimistisch. En dat ontleent hij niet alleen aan het eenvoudige voldongen feit van die nieuwe, democratisch gekozen Griekse regering, maar ook aan het pragmatisme van iemand waarvoor hij normaliter weinig lof heeft, de Duitse bondskanselier Angela Merkel. Wat hij weet van de ontmoeting tussen Merkel en Tsipras, de Griekse premier, brengt hem kennelijk tot de overtuiging dat de pragmaticus Merkel tot het besluit is gekomen dat een ander beleid nodig is. Veel en veel te laat, maar dat hoort nu eenmaal bij Merkel.
Dat geeft de hoop dat de democratie in Europa inderdaad ook nog echt iets voorstelt. Verandering kan kennelijk toch langs de democratische weg tot stand komen.
Dat, samen met de aanwijzingen dat ook binnen de Europese politieke sekte toch het economische verstand terugkeert, dat geeft vandaag enige reden tot optimisme.
Update. En zie vandaag ook dit pleidooi in Zeitonline voor een Marshall-plan voor de zuidelijke eurozonelanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten