Het is immoreel om het probleem van ongelijkheid niet aan te pakken

Kate Pickett en Richard Wilkinson roepen op om het probleem van ongelijkheid aan te pakken. De kennis over de schadelijke gevolgen van ongelijkheid is nu zo omvattend dat het nalaten om er iets aan te doen als immoreel dient te worden beschouwd. Zie hun Immorality of inaction on inequality in de British Medical Journal. 

Pickett en Wilkinson verwijzen naar het Global Risks Report 2017 van het World Economic Forum, waarin de toenemende inkomens- en vermogensongelijkheid gerekend wordt tot de top drie veroorzakers van wereldwijde bedreigingen. En ze halen het bizarre gegeven aan uit het Oxfam rapport An Economy For the 99% dat de rijkste acht personen over evenveel vermogen beschikken als de armste helft van de wereldbevolking.

Die extreme ongelijkheid heeft een scala aan negatieve gevolgen. Landen met een grotere ongelijkheid worden gekenmerkt door

poorer physical and mental health, more illicit drug use, and more obesity. More unequal societies are marked by more violence, weaker community life, and less trust. Inequality also damages children’s wellbeing, reducing educational attainment and social mobility.

(...) Among developed countries, mental illness and infant mortality rates are two or three times as high in more unequal countries; teenage birth rates and homicide rates can be 10 times higher. These differences are so large because inequality affects the majority of the population not just a poor minority, and the scale of income differences within a society immerses us all more deeply in issues of status insecurity and competition. A growing literature also highlights the effect of inequality on status anxiety, depression, narcissism, self enhancement, and addictions.

Hoe dat zo gekomen is?

During the 20th century inequality in most rich countries fell almost continuously from the 1930s to the 1970s and then increased dramatically from the 1980s with the dominance of neoliberal economics. This widening inequality has been dominated by top incomes growing faster than others.

 Anders gezegd, het gaat hier om een toename van ongelijkheid die een gevolg is van het gevoerde (neoliberale) beleid. Die dus niet kan worden toegeschreven aan onpersoonlijke factoren als de globalisering. Zie ook CRISIS OF CAPITALISM? PERHAPS, BUT DON'T BLAME IT ON GLOBALISATION van Simon Tilford.

En dus kan de ontwikkeling worden teruggedraaid. Als politici dat maar zouden willen. Als ze minder bevangen zouden zijn door de anti-overheidsideologie. Als ze meer zouden doen aan belastingontwijking. Als ze de belastingtarieven progressiever zouden maken. Als ze de financiële sector sterker zouden reguleren, dat wil zeggen, ons beter zouden beschermen tegen de zelfverrijking van die sector.

Pickett en Wilkinson besluiten met:

The long term failure, even of ostensibly progressive governments, to tackle these glaring injustices is perhaps one of the reasons why public opinion has swung so strongly away from the established political parties. And the public’s sense of being left behind will only be exacerbated by the negative health effects of austerity, which are starting to emerge in our health statistics.

(...) During the last generation, economic growth ceased to improve health, happiness, and the quality of life in rich countries. Now, more than ever, we need an inspiring vision of a future capable of creating more equal societies that increase sustainable wellbeing for all of us and for the planet.