Hoe staat het eigenlijk met de eurocrisis? Het laatste bericht op dit blog daarover dateert al weer van begin oktober vorig jaar. Zie Is er nu echt, eindelijk, dan toch, het einde van het bezuinigingsbeleid in Europa?
Daarin ging het erover dat het bezuinigingsbeleid een stille dood was gestorven. En dat het steeds duidelijker werd hoe economisch onverstandig dat beleid was. Ik refereerde onder meer aan een betoog van Jason Furman, toen hoofd van Obama's Council of Economic Advisors.
Maar de eurozone-leiders zijn nog niet zover dat ze inzien dat het Stability and Growth Pact, kortweg Begrotingsverdrag, waarop dat bezuinigingsbeleid berustte, hoognodig aan grondige revisie toe is.
Maar er is nu een mooie gelegenheid om die stap te zetten. Want dat Begrotingsverdrag is aan het eind van dit jaar vijf jaar in werking als, inderdaad, alleen maar een verdrag tussen de eurozonelanden. En dan moet, unaniem, worden beslist of het deel gaat uitmaken van het Europese Verdrag of niet.
Francesco Saraceno en Gustavo Piga wezen daar tien dagen geleden op in hun European Leaders Should Ditch The Fiscal Compact. En net als Jason Furman eerder, wijzen ze er op dat de crisis van 2008 en de daarop volgende recessie overduidelijk heeft gemaakt hoe onmisbaar macro-economisch begrotingsbeleid is in zulke tijden. Daarzonder dreigt langdurige stagnatie en verdwijnt volledige werkgelegenheid uit het zicht. Denk bij ons aan Bas Jacobs en aan Coen Teulings.
Het Begrotingspact, dat in 2011 in werking trad, schrijft een structureel begrotingsevenwicht voor, een keurslijf dat het onmogelijk maakt om na een crisis deflatie en stagnatie te voorkomen. En om te voorkomen dat de zo gecreëerde bestaansonzekerheid en het ongenoegen onder de bevolking uitmonden in de groeiende populariteit van rechts-extremistische partijen.
Het wordt dus spannend in 2017. Met verkiezingen in Frankrijk en Duitsland. En in Nederland. En aan het eind van het jaar de vraag of er genoeg steun is voor het tegenhouden van het vastklinken van dat onzalige Begrotingspact in de Europese regels.
Misschien, wie weet, komt er in Duitsland eindelijk, onder Schultz, een sociaaldemocratische correctie op de eenzijdig juridische benadering van Schäuble en Merkel (update: zonder enige terughouding gesteund door de opeenvolgende Nederlandse kabinetten).
En wie weet worden we verlost van het huidige sektarisme en kan in Europa eindelijk weer een verstandig macro-economisch beleid gevoerd worden.
Maar misschien is het al te laat en is tegen die tijd het hele gebouw al in elkaar gestort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten