Simon Wren-Lewis vraagt zich af of hij niet te onbeleefd is geweest door van politici die (nog steeds) denken dat we de economische crisis oplossen door overheden veel te laten bezuinigen, te zeggen dat ze nog steeds in de vertrouwensfee geloven. Zie de link onderaan. En zie dit bericht.
En hij neemt daarom de moeite om alle argumenten die naar voren zijn gebracht om de bezuinigingsstrategie te verdedigen, op een rijtje te zetten. Maar nee, alles overziende, vindt hij niet dat hij te onbeleefd is geweest.
Slechts bij een van de acht argumenten zou onbeleefdheid niet geheel op zijn plaats zijn. Dat wil zeggen dat het is te billijken dat dat argument is gebruikt. Maar in de andere zeven gevallen acht hij enige onbeleefdheid wel degelijk passend en gerechtvaardigd.
Ik begin te denken dat enige mate van onbeleefdheid tegenover de PvdA ook passend is. Want hoe komt het dat de leiders van die partij, die traditioneel de partij was met de meeste economische denkkracht en diepgang, en die in de Keynesiaanse traditie stond, nu zo slecht geïnformeerd zijn dat ze bezuinigingen vanzelfsprekend vinden en om het hardst mee roepen dat iedereen pijn moet lijden? Leiders die het voor elkaar hebben gekregen dat er heisa is over nivellering via de zorgpremie's, terwijl het zou moeten gaan over het herstel van volledige werkgelegenheid. Zijn ze gewoon vergeten dat het in de sociaal-democratie altijd allereerst ging om volledige werkgelegenheid als middel om ongelijkheid te bestrijden?
mainly macro: Being rude about austerity: How rude should I be about policymakers? Some may think this a strange question, but I personally have quite a high regard for them. Havin...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten