Come Again: Sweet Love Doth Now Invite van John Dowland (1563 -
1626) blijft, als je het weer een keer gehoord hebt, nog dagen in je
hoofd rondzingen. Dowland moet er veel succes mee gehad hebben, in
Engeland en tijdens zijn verblijven in Frankrijk en Denemarken. De bron
van de tekst (zie onderaan) is onbekend. Maar wat geniaal op muziek
gezet!
En dit is wel een heel mooie uitvoering. Kan concurreren met Mark Padmore. (Over de versie van Sting hebben we het maar niet.)
Come again! sweet love doth now invite
Thy graces that refrain
To do me due delight,
To see, to hear, to touch, to kiss, to die,
With thee again in sweetest sympathy.
Come again! that I may cease to mourn
Through thy unkind disdain;
For now left and forlorn
I sit, I sigh, I weep, I faint, I die
In deadly pain and endless misery.
All the day the sun that lends me shine
By frowns do cause me pine
And feeds me with delay;
Her smiles, my springs that makes my joys to grow,
Her frowns the Winters of my woe.
All the night my sleeps are full of dreams,
My eyes are full of streams.
My heart takes no delight
To see the fruits and joys that some do find
And mark the storms are me assign'd.
Out alas, my faith is ever true,
Yet will she never rue
Nor yield me any grace;
Her eyes of fire, her heart of flint is made,
Whom tears nor truth may once invade.
Gentle Love, draw forth thy wounding dart,
Thou canst not pierce her heart;
For I, that do approve
By sighs and tears more hot than are thy shafts
Did tempt while she for triumph laughs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten