Als je verder doordenkt over de eenzaamheid van de scholier, dan kom je al snel tot het besef dat het inzicht in de sociale problemen die we creëren met onze leeftijdsgesegregeerde scholen in de afgelopen halve eeuw sterk is gegroeid.
Ik ging zelf in de jaren 50 en vroege jaren 60 naar het voortgezet onderwijs. Ik moest naar school drie kwartier fietsen en kwam in een geheel nieuwe sociale omgeving terecht. En ik herinner me dat als een geweldige schok. En ik zal niet de enige geweest zijn. Iedereen probeerde op zijn of haar manier een veilige plek te vinden en te creëren.
Vergeleken met tegenwoordig valt natuurlijk meteen op dat wij dat geheel zelfstandig moesten uitzoeken. Er was geen introductiekamp om elkaar beter te leren kennen. Er waren geen mentoren en mentorgesprekken en er was geen counseling. En er waren geen anti-pestprogramma's, maar daar bedenk ik meteen bij dat pesten toen ook weinig leek voor te komen.
In de decennia daarna is kennelijk het inzicht gegroeid dat er meer nodig was om op school een veilig sociaal klimaat tot stand te brengen. Maar het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat het sociale klimaat slechter begon te worden. Waardoor, wie zal het zeggen?
Hoe dan ook, scholen doen nu van alles om leerlingen ook sociaal te begeleiden en om een aangenaam en veilig sociaal klimaat te creëren. Misschien niet genoeg, maar ze zien het probleem.
Des te opvallender dat er weinig aandacht is voor de onderliggende oorzaak, die kunstmatige, naar leeftijd gesegregeerde, regimentering van het schoolsysteem. Het zou een mooi voorbeeld zijn van omwegbeleid als het ministerie van Onderwijs en Wetenschappen daar eens iets aan zou gaan doen. In plaats van dat we met zijn allen door gaan met symptoombestrijding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten