Een wetenschappelijk waagstuk: de herintroductie van evenwichtige mensen die niet alleen aan zichzelf denken

Ik moest er hard om lachen. Over dat geniaal bedachte, op het eerste gezicht serieus ogende bericht dat wetenschappers zijn begonnen met het waagstuk om evenwichtige mensen die niet alleen aan zichzelf denken voorzichtig, langzaam en gecontroleerd te herintroduceren in de maatschappij.

Deze mensensoort lijkt immers steeds

meer uit de populatie te verdwijnen. Daarom hebben onderzoekers van de Cornell Universiteit die gespecialiseerd zijn in het behoud van soorten de afgelopen 18 jaar exemplaren van deze soort in een toevluchtsoord verzorgd en beschermd tegen de buitenwereld.

Nu proberen ze om deze evenwichtige, zachtaardige soort, die er toe neigt om eerst na te denken alvorens iets te zeggen of te doen en die niet alleen aan zichzelf denkt, in de maatschappij te herintroduceren. Naar schatting waren er op een gegeven moment nog maar 150 exemplaren in de populatie aanwezig.

De herintroductie moet uiteraard heel voorzichtig gebeuren, met de vinger aan de pols. Een van de onderzoekers:

“Obviously, we have taken great precautions before releasing these individuals into an environment where demonstrations of good sense, open-mindedness, and basic human empathy are perceived as signs of weakness and quickly preyed upon,” said Adelson, who noted that to ease the transition during their first month acclimating to society, the endangered population would be kept away from television, the internet, advertisements, and all other forms of media. “For example, we’ve trained them for the inevitable encounters they will face with large groups of people incapable of separating emotions from arguments.”

“It hasn’t been easy,” Adelson continued. “Last month, members of our trial group were confronted by several aggressive and predatory individuals, and another was nearly torn apart by angry hordes on social media within just 48 hours of being reintroduced into a metropolitan area, forcing us to bring them back to our refuge immediately.”

Het is een goede grap, maar wel een met een wrange bijsmaak. Want er is een kern van waarheid. In de onophoudelijke strijd tussen de neiging tot statuscompetitie en die tot gemeenschapsgedrag, lijkt nu al tientallen jaren de statuscompetitie en het narcisme aan de winnende hand.

En omdat mensen zich bij de keuze tussen het ene dan wel het andere gedrag sterk laten leiden door het gedrag van anderen, kun je in een evenwichtstoestand van alleen maar statuscompetitie terecht komen. Waar je maar heel moeilijk weer uitkomt. En waarin dat gemeenschapsgedrag dus alleen nog zeer marginaal aanwezig is. Denk even aan De neiging tot gemeenschapsgedrag is goed voor je (maar dat zou er van af kunnen hangen met wie je omgaat) en denk ook weer even aan de Dual-Mode theorie.