Jan Caeyers schrijft er over:
Beethoven droeg deze sonates (de drie sonates nr.2 op. 2) (...) op aan zijn ex-leraar Haydn, wiens hand echter nauwelijks nog te horen is. Indien men toch enige invloed zou willen bemerken, komt hij eerder van Haydns symfonische werk dan van de pianomuziek. Beethoven nieuwe sonates zijn, net als Haydns symfonieën, vierdelig opgevat - met een menuet of scherzo na het langzame deel, en een echte finale op het einde - ook hun lengte - gemiddeld anderhalve keer meer dan wat met tot nog toe gewoon was - verraden een symfonische allure.(...)
In de korte periode dat Beethoven les had genomen bij Haydn was hij zeer onder de indruk gekomen van diens verworvenheden op het vlak van de symfonische stijl. Maar het mes sneed langs twee kanten. Enerzijds had hij vanuit de eerste rij kunnen observeren, analyseren en assimileren hoe Haydn te werk ging bij het schrijven van symfonieën, en popelde hij van ongeduld om deze ervaringen in zijn eigen werk te integreren. Anderzijds was hij dermate geparalyseerd door de allure van Haydns Londense symfonieën, dat hij de tijd nog niet rijp achtte om zijn meester op dit vlak naar de kroon te steken. Door 'symfonisch' te gaan denken bij pianowerken vond Beethoven een uitweg voor deze impasse. Op die manier stelde hij ook een belangrijke historische daad door definitief de stilistische muur tussen de genres te slopen.▶ Beethoven Piano Sonata 2 A major Barenboim - YouTube: "http://youtu.be/EnXnNADtHw8"
'via Blog this'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten