Lee Konitz, Jazz Saxophonist Who Blazed His Own Trail, Dies at 92. Met een mooie foto van hem uit een ver verleden met aan weerszijden Miles Davis en Gerry Mulligan.
Ook uit een ver verleden is deze film van een optreden van 6 juni 1964 in de Half Note, dat toen door CBS werd uitgezonden. We horen en zien, maar vooral horen, het Lennie Tristano Quintet met Lennie Tristano op de piano, Lee Konitz en Wayne Marsh op sax, Sonny Dallas op bas en Nick Stabulas op drums. Er wordt veel door de muziek heen gepraat, ook door de presentator.
Ruim een jaar later maakte ik als eerstejaarsstudent, voor het eerst in "de grote stad" (Groningen), een optreden van Lee Konitz mee als solist bij Boy's Big Band in de oude Harmoniezaal. Hij was toen ook al in Nederland bekend, want de zaal was uitverkocht. Maar het viel wat tegen. Hij kwam maar zo nu en dan op voor een solo en die maakten toen weinig indruk. Dat kan er aan hebben gelegen dat we met zijn allen nog teveel Charley Parker-solo's verwachtten. De New York Times schrijft over zijn improvisaties:
Where modern jazz in the Parker mold, better known as bebop, tended to be passionate and virtuosic, Mr. Konitz’s improvisations were measured and understated, more thoughtful than heated.
“I knew and loved Charlie Parker and copied his bebop solos like everyone else,” Mr. Konitz told The Wall Street Journal in 2013. “But I didn’t want to sound like him. So I used almost no vibrato and played mostly in the higher register. That’s the heart of my sound.”Misschien was er ook te weinig, of helemaal niet, gerepeteerd. De introvert Konitz zocht naar spontaniteit en zijn voorbereiding op een concert bestond er uit om niet voorbereid te zijn. Daar was misschien de band weer niet goed op voorbereid.
Hoe dan ook, ik heb de laatste jaren weer veel naar Lee Konitz geluisterd. Je kunt hem eigenlijk altijd opzetten zonder verveeld te raken. Hij was anders dan de meeste saxofonisten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten