In de trattoria in Polignano a Mare (Puglia, Italië), waar we twee weken terug terechtkwamen, stond de tophit uit begin jaren zestig Nel blu dipinto di blu, beter bekend als Volare, van Domenico Modugno prominent op de speellijst.
Polignano is de geboorteplaats van Modugno en de inwoners zijn daar trots op. Modugno werd met Volare derde op het Eurovisiesongfestval in Hilversum in 1958, dat werd gewonnen door onze Corry Brokken met Heel de wereld. Maar Volare werd in de Verenigde Staten een doorslaand succes en kreeg als enige niet-Engelstalige lied ooit twee Grammy Awards.
Italianen hebben iets met de menselijke stem. En nog meer met de mannelijke stem, speciaal de tenor. Denk aan al die Italiaanse opera's, zoals van Monteverdi, Vivaldi, Verdi, Puccini, Donizetti en Bellini, die, wat oneerbiedig gezegd, vooral een omlijsting zijn van prachtige aria's.
De allergrootste van die Italiaanse tenoren was natuurlijk Enrico Caruso (1873 - 1921), geboren in Napels. Dat was uit de tijd van de eerste plaatopnamen. (Maar luister hier ook eens naar Tito Scipa.)
Hier zingt hij de larmoyante aria Una Furtiva Lagrima uit de opera L'elisir d'amore van Gaetano Donizetti, een opname in 1904 gemaakt in Carnegie Hall, New York.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten