De onderzoekers van de studie Effectiveness of physical activity interventions for improving depression, anxiety and distress: an overview of systematic reviews verzamelden alle onderzoek dat iets kan zeggen over de vraag of fysieke activiteit een goede interventie is om depressie en angststoornis te bestrijden. Uit een meta-analyse concluderen ze dat mensen die lijden aan depressie of een angststoornis veel baat hebben bij het meer fysiek gaan bewegen. Ze bevelen aan om fysieke activiteit te beschouwen als de basis voor de behandelingen van symptomen van depressie en angststoornis.
Dat is een interessante bevinding als je bedenkt dat depressie en angststoornissen voort lijken te komen uit de immobilisatiereactie op sociale bedreigingen en sociale onveiligheid. We zagen al dat er een gemeenschappelijke factor van sociale onveiligheid ten grondslag lijkt te liggen aan vrijwel alle psychische aandoeningen. Zie de reeks berichten die begon met Psychische aandoeningen en de mismatch tussen aanleg en omgeving - 1. Denk ook aan de evolutionaire psychiatrie, waarin depressie en angststoornis worden gezien als de reacties van opgeven en berusten op verlies in de statuscompetitie en als de reactie van terugtrekking op eenzaamheid (Anthony Stevens en John Price, Evolutionary Psychiatry. A New Beginning). En denk natuurlijk aan de polyvagaaltheorie van Stephen Porges, waarin immobilisatie een reactie is op traumatische ervaringen.
Een en ander komt ermee overeen dat immobilisatie een natuurlijke reactie is op de sociale bedreigingen van statuscompetitie en sociale afwijzing, in de zin van dat er in de loop van de evolutie op is geselecteerd. Een reactie dus die in het verleden gemiddeld genomen heeft bijgedragen aan overleving, maar dat nu niet meer hoeft te doen. Als we ons nu terugtrekken door in een depressie of een angststoornis te belanden, doen we onszelf tekort. Niet alleen door het emotionele lijden dat daarmee gepaard gaat, maar ook door de grote negatieve gezondheidseffecten.
Vandaar dat we hulp zoeken. En het blijkt dus dat die hulp er "eenvoudig" uit kan bestaan dat we ertoe worden aangezet om letterlijk met die immobilisatie te stoppen. We blijken aan dat lijden te kunnen ontsnappen door te stoppen met wat we deden, ons terugtrekken en verstarren. Als we ons ertoe kunnen zetten om het lichaam weer in beweging te brengen, dan vermindert dat het lijden en de angst.
Maar zo gemakkelijk is dat natuurlijk niet. Het blijkt te helpen als we die fysieke activiteit als een medische interventie krijgen voorgeschreven. Het zij zo.
1 opmerking:
Dag Henk, Als aanvulling op jouw voortreffelijke samengebalde inzicht en wat voor mij neigt naar een universalisme benadering. Moeten we het container begrip burn-out niet als een doorgeslagen fenomeen beschouwen, om in de ratrace van de statuscompetitie te blijven, waarbij de cirkel doorlopen is en we weer bij de angst en depressie aankomen.
Volgens mij hebben we een medische interventie niet eens nodig, je aanspreken op je gezond verstand en contact maken met de natuur is een voor de hand liggende remedie.
Een reactie posten