Dit mag je toch wel adembenemend mooi noemen. De Franse organist en componist Maurice Duruflé leefde van 1902 tot 1986 en is vooral bekend geworden door dit Requiem, Op.9 dat hij in 1947 componeerde. Wikipedia meldt:
Voor zijn requiem nam Duruflé de gregoriaanse dodenmis als uitgangspunt, terwijl hij de opzet van het requiem van Fauré overnam, evenals het optimisme tegenover de dood dat uit diens werk blijkt. Duruflés muziek herinnert ook aan het impressionisme.
Zijn composities worden gekenmerkt door orde, helderheid en duidelijke
vormgeving en getuigen van grote bewogenheid en veel poëzie. Hij zocht
naar het bovenaardse en droeg dit uit en over in zijn muziek en lessen.
Duruflé en zijn 19 jaar jongere vrouw, de organiste Marie-Madeleine Chevalier, waren in muzikaal opzicht aartsconservatief. Hoewel hij in de twintigste eeuw leefde, met componisten als Bernstein, Stravinsky, Shostakovich en Britten, had hij daar weinig affiniteit mee. Hij moet in 1969 luidkeels hebben geprotesteerd toen hij, hoe is onduidelijk, bij een jazzconcert terecht was gekomen.
Hier voeren The Choir of Trinity College, Cambridge onder leiding van Stephen Layton, dat Requiem uit. In de Eglise Saint-Eustache in Parijs in 2022. Met Florian Störtz, bariton, Katherine Gregory, mezzosopraan, Harrison Cole, orgel en Myrtille Hetzel, cello. Wat mooi verfilmd!
Dit is ook twintigste-eeuwse muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten