Van de Australische componist Peter Sculthorpe (1929-2014) had ik wel eens gehoord en een nog vagere herinnering heb ik aan de keer dat er op een radiozender (Radio 4? Concertzender? Klara?) muziek van hem voorbijkwam.
Nu kwam ik zijn naam tegen in Vertrouwde en vreemde dingen van de Amerikaans/Nigeriaanse schrijver Teju Cole. Van Teju Cole had ik ook wel eens gehoord, maar ik kwam er pas toe dat boek te kopen toen ik het bij Broese in de opruiming zag liggen. Die opruiming was er omdat Broese nu bezig is te verhuizen naar het verbouwde oude postkantoor aan het Neude. Samen met de Openbare Bibliotheek.
Dat ik het kocht, had ook te maken met de titel die me intrigeerde. Ergens, ik kan het nu niet terug vinden, zegt Teju Cole van iemand dat hij/zij zo schrijft of dicht dat de vertrouwde dingen vreemd worden en de vreemde vertrouwd. Bedenk me nu dat ik dat wel moet terugvinden. Meestal als ik een boek lees, heb ik een potloodje bij de hand, maar dat moet nu even te ver weg hebben gelegen.
Terug naar Peter Sculthorpe. Teju Cole schrijft dat hij, in 2014, een hele dag naar zijn muziek had zitten luisteren, toen hij de volgende dag het bericht las dat Sculthorpe was overleden.
Ja, toeval bestaat. Ik heb een paar keer bij het overlijden van een bekend iemand gedacht, verdorie, daar heb ik net gisteren nog aan gedacht. Zou hij/zij nog geleefd hebben als ik aan iets anders had gedacht, gaat er dan even door je heen. Of zag ik het onbewust aankomen? Maar nee, toeval bestaat.
Ik ging op zoek naar muziek van Peter Sculthorpe. En dit vind ik wel heel mooi en intrigerend: zijn Strijkkwartet nr. 16 met dijerido uit 2005. Met als delen: Eenzaamheid, Boosheid, Smachtend verlangen, Trauma, Vrijheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten