Ik nam wel eens wat op met de taperecorder van oudere broer Wobbe. Zo heb ik Charley Parker laten horen aan muzieklerares Adrie Huizinga op de HBS in Heerenveen. Die vond dat "heel goede muziek".
En er waren de nachtconcerten van Jazz at the Philharmonic in het Concertgebouw op de televisie. Daar keken we naar bij familie in de straat die al wel televisie hadden. Ik herinner me Louis Armstrong and his All Stars. Dat moet in 1955 zijn geweest.
Maar er was ook Jacob (of Jaap?) Mulder, die leraar Engels was aan de MULO. Hij was in het dorp "in de kost" bij een weduwe. En had een geweldige jazzcollectie. LP's kocht hij in Leeuwarden en ik kwam luisteren als er weer een nieuwe aanwinst was.
Zo luisterde ik voor het eerst naar McCoy Tyner, die vrijdag op 81-jarige leeftijd overleed. Zonder toen goed te begrijpen wat ik hoorde, moeten dat de "powerful left-hand chords marking the first beat of the bar" zijn geweest, waar het in dit In Memoriam in de New York Times over gaat: McCoy Tyner, Jazz Piano Powerhouse, Is Dead at 81.
Lees in dat In Memoriam over Tyners achtergrond in Philadelphia, waar ook Jimmy Smith, Lee Morgan, Red Garland, Kenny Barron en zijn grote voorbeeld Bud Powell opgroeiden. En waar ook John Coltrane toen woonde. Met wie hij later het legendarische John Coltrane Quartet vormde (met Jimmy Garrison op bas en Elvin Jones op drums).
Dit is van het Montreux Jazz Festival 1973 met de eerste uitvoering van zijn "signature composition" Walk Spirit, Talk Spirit. Uit dat In Memoriam:
Like Coltrane, Mr. Tyner was a religious seeker: Raised Christian, he became a Muslim at 18. “My faith,” he said to the journalist Nat Hentoff, “teaches peacefulness, love of God and the unity of mankind.” He added, “This message of unity has been the most important thing in my life, and naturally, it’s affected my music.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten