Een lange weg naar een sociaalwetenschappelijk zicht op mensen en samenleving -6- In 1965 ging ik sociologie studeren. Wat ging daaraan vooraf? - 4 -

Er was dus het naoorlogse vooruitgangsoptimisme waarin ik opgroeide, dat samenging met de neiging om maar niet teveel terug te kijken op de gruwelijkheden van de oorlog, de onderdrukking door een foute leider en de genocide die hadden plaatsgevonden. Hier het vorige bericht. Er heerste het vaste voornemen om dit nooit meer te laten gebeuren en om een betere maatschappij op te bouwen, een maatschappij waarin "de gemeenschap georganiseerd was in de staat". 

Achteraf gezien zou je denken dat het ook als urgent werd gezien om uit te zoeken hoe het had kunnen gebeuren, wat precies de voorwaarden waren geweest waaronder die maatschappelijk inferieure toestand had kunnen ontstaan. En dus inzicht te krijgen hoe zo'n toestand in de toekomst zou kunnen worden voorkomen. Er waren natuurlijk wel pogingen in die richting. Er waren de Keynesiaanse economen die wezen op het belang van een beleid gericht op economische voorspoed voor iedereen en van het voorkomen van economische crises en depressies. 

En er waren de historici. Ik herinner me van William L. Shirer De opkomst en ondergang van het Derde Rijk, de Nederlandse vertaling uit 1961 van het een jaar eerder uitgebrachte The Rise and Fall of the Third Reich. Ik las dat toe het uitkwam en het heeft nog lang in mijn boekenkast gestaan. Maar eerder, in 1952 was er al van Abel J. Herzberg zijn Kroniek der Jodenvervolging, 1940-1945, dat nu is heruitgebracht. In 1965, het jaar dat ik ging studeren, verscheen Ondergang: De vervolging en verdelging van het Nederlandse Jodendom 1940-1945 van Jacques Presser. En vanaf 1969 verscheen in 12 delen, verdeeld over 26 banden, Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog van Lou de Jong. 

Maar er was, en is, zoals eerder opgemerkt, niet een sociaalwetenschappelijk vak, zeker niet het vak sociologie, dat op basis van inzichten in de menselijke sociale natuur en in de mogelijke maatschappelijke uitkomsten daarvan een theoretisch kader ontwikkelde waarmee de gebeurtenissen verklaard en begrepen konden worden en dat richtlijnen kon bieden om herhaling te voorkomen. En waarmee misschien de hernieuwde opkomst van rechts-extremisme en foute leiders had kunnen worden voorkomen.

Maar daarmee loop ik op zaken vooruit. Ik had natuurlijk van een en ander nog maar weinig besef toen ik opgroeide en begin jaren zestig besloot sociologie te gaan studeren. 

Het dorp en de wereld

Er was toen ik opgroeide natuurlijk allereerst de lokale omgeving, de straat, de buurt en het dorp. Maar er was ook de wereld. Ik herinner me van wat waarschijnlijk de eerste les aardrijkskunde is geweest, dat we begonnen met het tekenen van de plattegrond van het schoollokaal, daarna van de buurt rondom de school en van het dorp. Waarna de overgang werd gemaakt naar de geografische kaart van Nederland en naar de atlas van de hele wereld. Wat dichtbij was en wat je direct waarnam, werd deel van een groot geheel, waarover je kon lezen. Of waar je naar toe kon reizen. Of toch soms kon waarnemen. Oudere broer Wobbe en ik stonden op heldere avonden op dat veldje aan het einde van de straat naar de noordelijke horizon te kijken, op zoek naar de vuurtorenlichten van de Waddeneilanden. Er was toen nog weinig lichtvervuiling en vaak konden we ze van links naar rechts alle vijf zien. Wat ik zag en de atlas vielen samen. Ik dacht daaraan terug toen later de eerste beelden van de aarde gezien vanuit de ruimte vertoond werden.

Het dorp was dus onderdeel van de wereld. En dat was ook sociaal gezien het geval. Waar ik nu aan moet denken is wat ik later als socioloog "zelforganisatie" kon noemen. Dat woord slaat op het verschijnsel dat mensen met een gedeeld belang of een gedeelde interesse zich organiseren om iets tot stand te brengen dat ze elk afzonderlijk niet hadden kunnen bereiken. Zelforganisatie is typisch menselijk. Het samenwerken en delen van onze verre voorouders, de jager-verzamelaars, was zelforganisatie en het was essentieel voor hun overleving en hun succes. Tegenwoordig is zelforganisatie bijna een randverschijnsel, doordat zoveel van onze belangenbehartiging al formeel georganiseerd is, in de vorm van overheid en overheidsinstellingen, ondernemingen, vakbonden, beroepsverenigingen etc. En doordat we veel van onze belangen kunnen behartigen door als consument op de markt goederen en diensten aan te schaffen. Daardoor is wat er nog over is van zelforganisatie sociologisch gezien een interessant verschijnsel. Denk aan het onderzoek van Elinor Ostrom (1933 - 2012), die overigens geen socioloog was en voor haar werk in 2009 de Nobelprijs voor economie kreeg.

Dat fenomeen van zelforganisatie maakte ik ook op lokaal niveau in mijn jeugd mee. Ik denk terug aan die Speeltuinvereniging Akkrum-Oost, die ik al noemde. Bewoners van het ten oosten van de spoorlijn gelegen gedeelte van Akkrum organiseerden zich omstreeks 1950 om op datzelfde landje waar wij naar de vuurtorens keken, een speeltuintje te maken en te onderhouden. Maar dat niet alleen. Ook werd er eenmaal per jaar op dat stukje land een spelletjesdag voor jong en oud georganiseerd. En voor de jeugd was er eenmaal per jaar de vaartocht met een praam van de gemeentewerken naar de Terhornster Poelen. Dat waren sociaal belangrijke evenementen. Ik vermoed dat er naast de contributies ook een gemeentelijke subsidie was.

En er was een geval van zelforganisatie waar ikzelf bij betrokken was, maar die bovenal door mijn oudere broer Wobbe tot stand kwam. Het was de tijd van de verzuiling. Er was naast twee openbare lagere scholen een school met de bijbel. Er waren naast "de openbaren", de vrijzinnig hervormden, de rechtzinnigen (de 'fijnen"), de gereformeerden en de doopsgezinden. Politiek gezien overheerste de sociaaldemocratie van de PvdA, maar ook de confessionelen en de VVD waren in de gemeenteraad vertegenwoordigd. Tussen de verschillende zuilen was weinig contact. Wij vonden, in onze jeugdige wijsneuzigheid, dat jongeren ook in democratische zin moesten opgroeien en dus moesten leren om met andere ideeën om te gaan dan waarmee ze vertrouwd waren. Dat leidde tot de oprichting van het Politiek Jongeren Dispuut "Arena". Zelforganisatie dus. Daarover meer in het volgende bericht.

Een sociaalwetenschappelijk zicht op het fenomeen van de foute leider - 34 - In het ieder-voor-zich moeten de rijken rijker worden en de armen armer

Als de foute leider in een democratie aan de macht is gekomen, dan is het ieder-voor-zich van het statuscompetitiepatroon aan de macht. Niet alleen in de persoon van de foute leider. Want hij is aan de macht geholpen door degenen die dat ieder-voor-zich omarmen omdat ze denken er belang bij te hebben. 

In hun wereldbeeld is de democratie een bedreiging. Want die opent immers de mogelijkheid dat degenen die in de ieder-voor-zich strijd het onderspit zouden delven, zich vergrijpen aan de middelen die in die strijd aan de winnaars toevallen. In het ieder-voor-zich wereldbeeld is de democratie niet meer dan een middel voor de verliezers om door de macht van hun getal te profiteren van de inspanningen van de winnaars. Bedenk dat als het ieder-voor-zich van het statuscompetitiepatroon geactiveerd is, dat dan de moraliteit van het iedereen-telt-mee van het gemeenschapspatroon volledig uit beeld is verdwenen. De winnaars voelen zich terecht de winnaars en ontberen elk gevoel van verantwoordelijkheid voor het lot van de verliezers.

Een en ander betekent dat de winnaars zonder enige scrupules bereid zijn de foute leider aan de macht te helpen. In de verwachting dat ze daar voor beloond zullen worden.

Dat proces zien we zich nu in de Verenigde Staten voltrekken. De Republikeinen benutten nu hun dankzij de foute leider Donald Trump verworven meerderheden in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat door wetgeving er door te jagen, de Reconciliation Bill, die de in de vorige Trump-regeerperiode aangenomen belastingverlaging voor de rijkste Amerikanen verlengt ten koste van de armste Amerikanen. 

Paul Krugman laat zien wat de gevolgen zijn. De rijkste 0,1 procent gaat er zo'n drie procent op vooruit, terwijl de armste 20 procent er meer dan 10 procent op achteruitgaat. Dat laatste gebeurt onder meer door Medicaid uit te kleden, de ziektekostenverzekering waar 69 miljoen Amerikanen, en 39 procent van alle kinderen, van afhankelijk zijn. In het wereldbeeld van de Republikeinen zijn dat vooral werkschuwe profiteurs. Daarom stellen ze als eis dat je om voor Medicaid in aanmerking te komen, moet kunnen aantonen dat je een betaalde baan hebt. Waar velen die irregulier werk hebben, door al het papierwerk en doordat ze laaggeschoold zijn niet toe in staat zullen zijn. Het gaat overigens maar om drie procent van de Medicaid-ontvangers die geen betaald werk heeft.

Het gaat dus om rijker maken van de rijken en armer maken van de armen. Al die dollars die anders naar de armen zouden gaan zijn nodig om de rijken minder belasting te laten betalen. 

Gezien vanuit het morele iedereen-telt-mee van het gemeenschapspatroon verbaas je je over de wreedheid en kwaadaardigheid. 

Maar vanuit het ieder-voor-zich van het statuscompetitiepatroon is die kwaadaardigheid precies waar het om draait. Krugman:

... why the cruelty toward less-fortunate Americans? Well, as I see it the cruelty, as opposed to the dollars saved, is actually the point. Inflicting harm on the vulnerable isn’t something they do with regret, it’s something they do with a sense of satisfaction. 

OK, I’ll probably get a lot of grief for saying that — but maybe not as much grief as I would have gotten a few months ago. For does anyone doubt that the people now running America are bullies completely lacking in any kind of compassion?

And why do bullies beat up people who can’t defend themselves? Because they can.

Een sociaalwetenschappelijk zicht op het fenomeen van de foute leider - 33 - De rode lijn. Over morele verontwaardiging en de onvermijdelijke nederlaag van de foute leider

Als jouw statuscompetitiepatroon geactiveerd wordt, als het je waarneming, voelen, denken en handelen overneemt, dan zie je de wereld als onveilig. Je staat open voor informatie over het bestaan van vijanden, die jouw leven bedreigen. In die toestand is je sociale betrokkenheidssysteem van het gemeenschapspatroon onderdrukt. In plaats daarvan reageer je, afhankelijk van de omstandigheden en je geschiedenis, met vechten, vluchten of immobilisatie.

Voor de foute leiders waar we nu in de dagelijkse actualiteit mee te maken hebben, geldt dat ze zich onveilig voelen, met een gemeenschappelijke kern, maar verder elk op hun eigen manier. 

De foute leider Poetin voelt zich onveilig omdat hij zijn veiligheid verbonden acht met het bestaan van een machtige Russische natie die een leidende rol speelt op het wereldtoneel. Die machtige natie, die als de Sovjet-Unie tot 1989 bestond, dient opnieuw te worden gevestigd. Iedereen die dat tegenhoudt, die daar niet aan wil meewerken, is een vijand en dient te worden bestreden. En zo nodig met militair geweld te worden onderdrukt en gedwongen om in Groot-Rusland terug te keren. Oekraïners die een eigen natie willen, zijn vijanden die dienen te worden vernietigd als ze daarin volharden. Hij heeft Oekraïense kinderen uit de bezette gebieden naar Rusland laten deporteren om ze daar te "russificeren". Voor zijn alleenheerschappij, die hij persoonlijk nodig heeft om zich veilig te voelen, heeft hij de instemming van het Russische volk nodig. Die niet anders te verkrijgen is dan door beheersing van de media, desinformatie, propaganda en intimidatie. Hij heeft voortduring van de oorlogstoestand nodig om arrestatie en veroordeling door het Internationale Gerechtshof in Den Haag te voorkomen.

De foute leider Donald Trump voelt zich onveilig zolang niet iedereen hem bewondert en zijn alleenheerschappij accepteert. Hij is wraakzuchtig ten opzichte van zijn persoonlijke vijanden. Of hij immigranten wel of niet echt ziet als zijn vijanden is de vraag. In ieder geval heeft hij hen als vijanden nodig om zijn aanhang te mobiliseren. Door hen als "criminelen", zonder enige vorm van proces, op te pakken en te deporteren, laat hij zijn aanhang zien hoe hij hun beschermer en redder in nood is. Verder zijn natuurlijk de nog onafhankelijke rechterlijke macht en iedereen die de democratie in stand wil houden, zijn vijanden, want ze beperken zijn handelingsvrijheid. Er nog van afgezien dat hij al wegens misdrijven is veroordeeld en hij het presidentschap nodig heeft om uit de gevangenis te blijven.

De foute leider Bibi Netanyahu heeft het voor zijn persoonlijke veiligheid nodig om in Israël aan de macht te blijven. Hij moet zich verdedigen tegen aanklachten wegens corruptie en zelfverrijking. Voor het aan de macht blijven heeft hij een oorlogstoestand nodig, die hij alleen maar in stand kan houden door het als noodzakelijk te presenteren dat Hamas volledig moet worden uitgeschakeld. Ook als daar de volledige vernietiging van het Palestijnse volk voor nodig is. Het Internationale Gerechtshof heeft tegen hem wegens het plegen van genocide een arrestatiebevel uitgevaardigd.

Voor foute leiders komt er altijd onvermijdelijk de nederlaag. Hun handelen is gericht op het zo lang mogelijk uitstellen daarvan. 

Die nederlaag wordt dichterbij gebracht door het handelen van iedereen bij wie het gemeenschapspatroon geactiveerd is en die uit morele verontwaardiging tegen de foute leider ten strijde trekt. In Rusland krijgt die morele verontwaardiging nog maar weinig kans, door de greep die Poetin heeft over de nieuwsvoorziening. In de Verenigde Staten begint de massale tegenstand tegen Trump en zijn ondersteuners op gang te komen. 

Ook in Israël gaan tegenstanders van Netanyahu de straat op. Maar niet alleen daar. Internationaal groeit het verzet. Vandaag protesteren zo'n 100.000 mensen in Den Haag tegen het terughoudende beleid van de Nederlandse regering ten opzichte van de genocide door de Netanyahu-regering. We zien hoe sterk de morele verontwaardiging kan zijn die voortkomt uit de activering van het gemeenschapspatroon bij velen.

Een lange weg naar een sociaalwetenschappelijk zicht op mensen en samenleving -5- In 1965 ging ik sociologie studeren. Wat ging daaraan vooraf? - 3 -

Wat er ook aan mijn studiekeuze vooraf ging, was dat er zich de Tweede Wereldoorlog had afgespeeld, dat Nederland vijf jaar lang door een buitenlandse mogendheid was bezet en dat die bezetter zo'n driekwart van de Joodse Nederlanders had kunnen afvoeren en vermoorden. Hier het vorige bericht. Ik werd zo ongeveer midden in die bezettingstijd geboren en wat waarschijnlijk mijn eerste herinnering is, gaat terug naar ongeveer een maand voor de bevrijding. Ik begon daarover op 4 mei 2021 een reeks berichten, waar ik nu kortheidshalve maar naar verwijs: Het is vandaag 4 mei. Over een vroege herinnering en de wapens bij ons in de bijkeuken. 

Als je als peuter en kind opgroeit, ben je geneigd om alles wat er om je heen gebeurt als normaal te beschouwen, want je hebt nog geen vergelijkingsmateriaal. Pas later, en vaak veel later, is er genoeg afstand ontstaan om over dingen na te denken en ze onder woorden te brengen. Toch had ik er ook toen al, in die naoorlogse jaren, een besef van dat er gruwelijke dingen gebeurd waren en tegelijk dat iedereen dat nu maar zo gauw mogelijk achter zich wilde laten. Het joodse gezin waar mijn moeder dienstmeisje was geweest, was afgevoerd en vermoord. Mijn vader had meegewerkt aan de hulp aan onderduikers en daarbij risico's gelopen. Na de bevrijding had hij als bewaker van gevangen genomen NSB'ers er voor gezorgd, tegen de wil van anderen in, dat die menselijk werden behandeld. 

Hoewel daarover nauwelijks gesproken werd, wist ik wat er zoal gebeurd was. Het gezin en de buurt en de familie vormden een veilige omgeving om in op te groeien. Maar het besef dat mensen ook onveiligheid tot stand kunnen brengen, was er al gauw. Daarbij zal een rol hebben gespeeld, ik noemde dat al, dat wij als gezin politiek en maatschappelijk bewust waren. Partijpolitiek waren we sociaaldemocratisch. Maar erop terugkijkend en sociaalwetenschappelijk onder woorden gebracht, was er onderliggend de morele gemeenschapsintuïtie van het iedereen-telt-mee. Met het besef dat er daartegenover ook het ieder-voor-zich van het statuscompetitiepatroon bestond. 

Maar nu gebruik ik woorden en inzichten waarover ik toen natuurlijk nog niet beschikte. Erop terugkijkend denk ik dat ik er toen al wel een besef van had dat het tussen mensen en in een samenleving een heel slechte kant op kon gaan, van onderdrukking en overheersing en collaboratie, en als reactie daarop zowel verzet, als ook de angst en de verlamming, maar ook een goede kant, van onderlinge samenwerking en zorg voor elkaar. Maar dat besef was er als een vanzelfsprekendheid, als iets waar je verder niet over hoefde na te denken, laat staan erover te praten. 

Dat laatste zal te maken hebben gehad met de naoorlogse stemming van niet teveel terugkijken. Alles was gelukkig achter de rug en nu kon worden vooruitgekeken. Want nu moest het de goede kant opgaan, die van samenwerking en zorg voor elkaar, vormgegeven in de opbouw van de verzorgingsstaat. De kant van "de gemeenschap georganiseerd in de staat". Hoewel er natuurlijk partijpolitieke verschillen waren, was er toch het algemeen gedeelde inzicht dat er "een goede kant" bestond en dat de weg daarnaar toe moest worden ingeslagen.

Er heerste kortom vooruitgangsoptimisme. Er moest een betere maatschappij tot stand gebracht worden en dat was ook een realistisch streven. Heel concreet, in 1947 werd de Noodwet Ouderdomsvoorziening, de "Noodwet-Drees", van kracht. Mannen en alleenstaande vrouwen van 65 jaar en ouder zonder eigen inkomen kregen recht op een uitkering. De wet die tot 1957 bleef bestaan, toen hij werd vervangen door de Algemene Ouderdomswet (AOW). In 1952 volgde de Werkloosheidswet, in 1965 de Algemene Bijstandswet ("van genade naar recht") en in 1968 de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). Het in de politiek algemeen gedeelde inzicht was dat het een overheidstaak moest zijn om bestaanszekerheid voor al zijn burgers tot stand te brengen. Het duurde overigens nog tot 1983 dat die zorg  ook in de Grondwet werd opgenomen, aangevuld met de zorg voor spreiding van welvaart. 

En in 1956 werd de studietoelage ingevoerd, toen nog uitgekeerd als een kinderbijslag, om het hoger onderwijs ook voor lagere inkomens toegankelijk te maken. Daarzonder hadden mijn broers en ik niet kunnen studeren.

Dat was ook het vooruitgangsoptimisme waarmee ik opgroeide. In mijn herinnering werd het verpersoonlijkt in de figuur van Willem Drees, die van 1948 tot 1958 minister-president was. In de campagne voor de verkiezingen van 1952 trok hij per helikopter door het land, waarbij hij ook Akkrum aandeed. De helikopter landde op het weiland tussen Tuindorp, waar wij woonden, en de zuivelfabriek. Er was een brede plank over de sloot gelegd, waarover Drees het weiland kon verlaten. Ik was toen negen jaar en ik was euforisch, deels ook vanwege die helikopter. Later op de dag sprak Drees op het korfbalveld de toegestroomde Akkrumers toe. Daarna was ik zo moedig om hem om een handtekening te durven vragen. Toen hij het papiertje teruggaf, legde hij even zijn hand op mijn hoofd. Ik ben later helaas dat papiertje kwijtgeraakt.

Terugkijkend op een langere periode, denk ik dat ik dat optimisme nog wel zo ongeveer tot begin van deze eeuw behield. Tot dan ging ik er eigenlijk wel van uit dat politici en hun kiezers overwegend verstandig en geïnformeerd hun besluiten namen. Pas toen de Grote Financiële Crisis van 2008-2010 uitbrak, besloot ik om dat uitgangspunt te laten varen.

Maar met dat vooruitgangsoptimisme ging ik dus in 1965 sociologie studeren. Wordt vervolgd.

Een sociaalwetenschappelijk zicht op het fenomeen van de foute leider - 32 - Over de uitdaging om deze keer wél te leren van wat zich afspeelt

Sociaalwetenschappelijk gezien maken we een tijd door die, naast zeer verontrustend, ook heel leerzaam is. Van dag tot dag zijn er in het nieuws voorvallen en gebeurtenissen die perfect educatief materiaal vormen om te laten zien hoe de innerlijk tegenstrijdige menselijke sociale natuur in gedrag wordt vormgegeven. We zien de activering van het statuscompetitiepatroon zich voor onze ogen voltrekken in het gedrag van foute leiders en dat van hun volgelingen. En daartegenover zien we als reactie daarop de, nog te voorzichtige, activering van het gemeenschapspatroon. 

Anders gezegd, we maken een tijd mee waarin de strijd tussen beide patronen manifest is, zich dus aan ons opdringt. En waarin we er niet aan ontkomen onze eigen positie te bepalen.

We zouden daarbij kunnen worden geholpen als dat sociaalwetenschappelijke zicht op die innerlijk tegenstrijdige menselijke sociale natuur, in de vorm van een algemeen erkend en gevestigd academisch vak, een wijdverbreid inzicht was. Het inzicht dus dat er naast menselijke goedaardigheid ook menselijke kwaadaardigheid bestaat en het inzicht in de voorwaarden waaronder die gedragspatronen wel of niet in een samenleving geactiveerd worden.

Maar dat is dus niet het geval. Het vak sociologie had zich, na die vorige verontrustende en leerzame periode, die van het Hitler-bewind, tot zo'n vak kunnen ontwikkelen. Tot een sociologie die er toe doet. Maar dat is niet gebeurd. Meer daarover in de lopende reeks berichten die begon met Een lange weg naar een sociaalwetenschappelijk zicht op mensen en samenleving -1- Waarom moest het zo lang duren? 

Dat dat niet gebeurd is, verklaart waarom de theorie van het vak sociologie een blinde vlek heeft voor het fenomeen van de menselijke kwaadaardigheid. Nadat de gruwelijkheden van het nazi-bewind achter de rug waren, kon het vak weer doorgaan met de bestudering van mens en maatschappij onder de stilzwijgende vooronderstelling dat het statuscompetitiepatroon natuurlijk bestaat, maar toch overheersend alleen onschuldige vormen zal aannemen. Voor zover ik het overzie, bleef de theoretische verwerking van wat er mis was gegaan beperkt tot de Freudiaans geïnspireerde poging van Theodor W. Adorno, Else Frenkel-Brunswik, Daniel Levinson en Nevitt Sanford in hun in 1950 verschenen The Authoritarian Personality om een autoritaire persoonlijkheid te identificeren. Een persoonlijkheid die als gevolg van excessief strenge en bestraffende opvoeding in het bijzonder vatbaar zou zijn voor de neiging om zich te identificeren met en bewondering te hebben voor autoritaire leiders. Het gedrag van die foute leiders zelf werd kennelijk als zoiets unieks gezien dat het buiten de theoretische verwerking bleef.

Erop terugkijkend kon dat gemis aan een sociaalwetenschappelijk zicht lange tijd onopgemerkt blijven, dat wil zeggen, zolang we overwegend alleen te maken hadden met vooral geactiveerd gemeenschapsgedrag en de meer onschuldige vormen van statuscompetitiegedrag. Denk wat dat laatste betreft aan het onderzoeksthema van de relatieve deprivatie, sociale vergelijking en conspicuous consumption (keeping up with the Joneses). 

Dat was de tijd van de opbouw en de instandhouding van de verzorgingsstaat, waarin het iedereen-telt-mee politiek en institutioneel werd vormgegeven. Maar we hebben nu een periode achter de rug waarin het (neoliberale) ieder-voor-zich van het statuscompetitiepatroon terrein won. Het bestaan is voor velen onzekerder geworden. Waardoor ruimte ontstond voor opkomst van foute leiders, die zich succesvol als redder in nood kunnen presenteren. De maatschappelijke omstandigheden die die ruimte open legden, werden in de loop van tientallen jaren gecreëerd. Vergelijkbaar met de omstandigheden in het Duitsland van de jaren dertig van de vorige eeuw.

Dus is er nu de uitdaging om nu wél te leren van wat zich afspeelt. Educatief materiaal is er volop. Het biedt zich van dag tot dag aan. Dat ligt eraan dat de foute leider Donald Trump zijn dagelijkse portie  media-aandacht nodig heeft om zich goed te voelen. Dit in tegenstelling tot zijn grote voorganger, de foute leider Adolf Hitler, die zich na de eerste tegenslagen steeds meer terugtrok in de kring van zijn kleine entourage en de openbaarheid schuwde.

Hieronder als in het oog springend voorbeeld van het geactiveerd zijn van statuscompetitiegedrag de video van het interview met de foute leider Donald Trump over de eerste honderd dagen van zijn tweede presidentschap. Het uitgeschreven transcript kun je hier lezen.

  

De interviewer, Terry Morgan van ABC News, staat welwillend tegenover Trump, maar doet zo nu en dan toch een poging om kritisch te zijn. Kijk vooral het hele interview en beleef het geactiveerd zijn van het statuscompetitiepatroon in het gedrag van een foute leider. En in het gedrag van de interviewer, die zich onderdanig opstelt.

Ik sta even stil bij wat er na ongeveer zeven minuten gebeurt. Terry Morgan stelt aan de orde dat er onder verantwoordelijkheid van Trump mensen zijn gedeporteerd naar een beruchte gevangenis in El Salvador zonder enige vorm van proces. Dan gaat het over Kilmar Abrego Garcia, waarvan het Hooggerechtshof heeft vastgesteld dat hij ten onrechte is gedeporteerd en dat de regering hem moet terughalen. (Ondertussen is er een rechterlijk vonnis dat alle deportaties onwettig waren en dat de regering-Trump er mee moet stoppen.) Trump houdt vol dat de man een bendelid is en dat zulks zou blijken uit tattoos op zijn knokkels. Eerder liet hij op een persconferentie een foto zien met die tattoos. Terry Morgan brengt daar tegen in dat is vastgesteld dat het om een bewerkte foto ging.

TERRY MORAN: I -- that was Photoshop. So let me just--

PRESIDENT DONALD TRUMP: That was Photoshop? Terry, you can't do that -- he had --

-- he-- hey, they're givin' you the big break of a lifetime. You know, you're doin' the interview. I picked you because -- frankly I never heard of you, but that's okay --

TERRY MORAN: This -- I knew this would come --

PRESIDENT DONALD TRUMP: But I picked you -- Terry -- but you're not being very nice. He had MS-13 tattooed --

TERRY MORAN: Alright. Alright. We'll agree to disagree. I want to move on --

De interviewer wil het dan over iets anders hebben, maar Trump staat erop dat hij, en niet de interviewer, het bij het rechte eind heeft. Hoe doet hij dat? Niet door met argumenten te komen, maar door zijn ondervrager op zijn plaats te zetten. Jij mag blij zijn dat je door mij voor dit interview, the big break of a lifetime, bent uitgekozen. Terwijl ik nog nooit van je gehoord had. Ik koos je uit, maar je bent niet erg aardig. Hij had die tattoos.

Dit is een gespreksfragment dat volledig gedicteerd wordt door het geactiveerde statuscompetitiepatroon.  De foute leider reageert op tegenspraak met het herinneren aan de ongelijke verhouding. Daarin is het ondenkbaar dat de leider wordt tegengesproken. You can't do that. Om door de leider aardig gevonden te worden, moet je hem gelijk geven. In de ogen van de foute leider betekent aardig zijn dat je je onderdanig genoeg gedraagt. Het is hetzelfde woord, maar met een geheel andere betekenis, als het aardig zijn in een horizontale relatie van de gemeenschapstoestand. Wat waar is of niet waar, doet er niet toe. Allesoverheersend is de verticale verhouding, het geactiveerd zijn van het statuscompetitiepatroon. Ook bij de lager geplaatste, die zich bij zijn ondergeschiktheid neerlegt.

Het is kortom, educatief materiaal. Dat nu, helaas, ruimschoots voorhanden is. En dus beschikbaar is om het publiek voor te lichten over die innerlijk tegenstrijdige menselijke sociale natuur en de inferieure maatschappelijke toestand die ontstaat als we het statuscompetitiepatroon ruim baan geven.

Een lange weg naar een sociaalwetenschappelijk zicht op mensen en samenleving -4- In 1965 ging ik sociologie studeren. Wat ging daaraan vooraf? - 2 -

Ik ga er nog even mee door terug te halen en te inventariseren wat er vooraf ging aan mijn studie sociologie, die ik in 1965 begon. Met het oogmerk om weer voor de geest te halen wat mij tot die studiekeuze bracht, wat ik van de studie verwachtte en wat er van die verwachtingen uitkwam. Hier het vorige bericht. Mijn terugblik op die tijd is natuurlijk onvermijdelijk beïnvloed door mijn latere ervaringen en opgedane inzichten.  Daarom probeer ik me te concentreren op de feitelijke omstandigheden en gebeurtenissen. Met de gedachte dat daaruit wel naar voren zal komen wat ik toen zo ongeveer dacht en voelde en verwachtte.

Mijn geboortehuis stond in het gedeelte van het dorp Akkrum ten oosten van de spoorlijn Zwolle - Leeuwarden, die het dorp doorsneed. Later werd parallel daaraan in fasen de A32 aangelegd, maar in mijn jeugd ging het verkeer, dat toen nog maar weinig voorstelde, dwars door het dorp. Toen ik op mijn vierde naar de kleuterschool moest (ik had een hekel aan die kleuterschool), werd ik geacht de weg er naar toe, waarbij ik de verkeersweg door het dorp moest oversteken, in mijn eentje te kunnen afleggen. Het verschijnsel dat ouders hun kinderen naar school brengen en weer ophalen, bestond toen nog niet, althans niet in Akkrum.

Dat geboortehuis was het op een na laatste huis van een straat die onderdeel was van een buurtje dat Tuindorp heette. (Ik woon nu in Utrecht ook in een buurt die Tuindorp wordt genoemd, dus de cirkel is rond.) Elk huis had inderdaad een voor- en achtertuin. In de achtertuin had mijn vader een moestuin en hield hij kippen. Vanaf het eind van de straat liep een onverhard pad van zo'n honderd meter naar de rivier de Boorn, waar ons roeibootje lag, later voorzien van een buitenboordmotortje. Er was een haventje, niet meer dan een inham, en er stond een loods van de gemeentewerken. Aan de ene kant van dat pad stonden wat speeltoestellen van de Speeltuinvereniging Akkrum-Oost en aan de andere kant was een trapveldje. Waar mijn "voetbalaspiraties" begonnen.

Tuindorp werd bewoond door een mix van arbeiders, gepensioneerden en kantoorpersoneel. Zoals gezegd, Akkrum had toen nog lokale werkgelegenheid, zoals de slachterij waar mijn vader werkte, de zuivelfabriek en de veevoederfabriek. Aan het begin van de straat woonden Pake en Beppe, de ouders van mijn vader en tegenover ons een zuster van mijn vader met haar gezin, die in 1949 naar Amerika emigreerden. Ook woonden er een nicht van mijn moeder met haar gezin en een collega van mijn vader met zijn vrouw, met wie mijn ouders bevriend waren en met wie ze een keer per week een kaartavondje hadden. Mijn ouders waren ook bevriend met de naaste buren, een gepensioneerde van de zuivelfabriek met zijn vrouw en volwassen dochter.

Hoewel we dus behoorlijk sociaal geïntegreerd waren, bepaald niet een sociaal geïsoleerd gezin, waar ik als socioloog later over zou schrijven, waren mijn ouders allebei niet in Akkrum opgegroeid. Mijn vader was in 1907 geboren in Hoornsterzwaag. Zijn vader, mijn Pake, was boerenknecht, wat betekende dat hij geen vast werk had en dat het gezin vaak moest verhuizen. (Wat we nu woon-werkverkeer noemen, gebeurde toen overwegend te voet.)  Zo nu en dan werkte hij een poos in Duitsland, als daar beter betaald werd. Het was nog de tijd van de grote gezinnen. Mijn vader had een oudere en zeven jongere zussen en een jongere broer, een "nakomertje". Begin jaren dertig woonde het gezin in Nijbeets. Toen werd verhuisd naar Akkrum, waar mijn vader als jongeman op de slachterij kon werken en mijn Pake bij het veevoederbedrijf. 

Mijn moeder werd in 1914 geboren in Oldeboorn, nu Aldeboarn, een paar kilometer ten oosten van Akkrum. Haar vader, mijn andere Pake, was geboren in Opende, op de grens met de provincie Groningen, en als jongeman naar Oldeboorn getrokken op zoek naar werk, dat hij daar vond bij de zuivelfabriek. Hij vond daar ook zijn vrouw, mijn andere Beppe, die ik echter niet gekend heb doordat ze vrij jong nog overleed. Maar toen waren er al wel vijf zonen en drie dochters geboren. Mijn moeder was de oudste.

Er was dus al wel een behoorlijke, sociologisch gezegd, "geografische mobiliteit". Zoals vanuit het armere, oostelijke deel van Friesland naar Akkrum, waar, waarschijnlijk vanwege de betere verbindingen, meer werkgelegenheid was. En er waren de vier zussen van mijn vader die na de lagere school dienstmeisje werden in Hilversum en Baarn. Als onderdeel van de naoorlogse emigratiegolf, emigreerden drie van hen, twee naar Canada en een naar Australië. En ook een jongere broer van mijn moeder trok naar Canada. 

Het verhaal ging dat mijn ouders elkaar leerden kennen op de fiets op weg naar Heerenveen, waar in het weekend dansavonden waren. Ze trouwden in 1933 en betrokken een bovenwoninkje in Akkrum. Ik vermoed dat ze dat huurhuis in Tuindorp toegewezen kregen toen mijn oudere broer Wobbe, geboren in 1938, in aantocht was. Nog weer vijf jaar later werd ik geboren, dus zo ongeveer midden in de bezettingstijd.

Tot zo ver. Wordt natuurlijk vervolgd.