Gisteravond de indrukwekkende film Cold War gezien van Pawel Pawlikowski. Indrukwekkend door het verhaal, maar vooral door de sobere, ja, zelfs wat afstandelijke manier van filmen. In zwart-wit, wat je het gevoel geeft in een kijkdoos naar het verleden te kijken. Lees hier Coen van Zwol over de film: ‘Cold War’: een meesterlijke film zonder een grammetje vet. En lees hier Dana Linssen: ‘Cold War’ is de ultieme film over ontheemde liefde.
Na het dramatische, maar inderdaad "zonder grammetje vet", gefilmde slot, hoor je het begin van Bachs Goldberg-variaties, gespeeld door Glenn Gould, want je hoort hem mee neuriën. En als je dan blijft zitten om de aftiteling te bekijken, dan luister je eigenlijk ook weer als nieuw naar die noten van Bach.
Daarom vanochtend de Goldberg-variaties. Hier uitgevoerd door de legendarische Claudio Arrau (1903 -1991). Overleden kort na de val van de Muur. Deze uitvoering is van 1942.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten