In 2014, wat al weer lang geleden, woonde ik in het Muziekgebouw aan het IJ de uitvoering van Bachs Die Kunst der Fuge bij door de Canadese pianiste Angela Hewitt. En gisteravond was ik er bij toen de Nederlandse Bachvereniging, die haar 100-jarig bestaan vierde, dat wonderlijke werk uitvoerde in de Grote Zaal van TivoliVredenburg in Utrecht. In een door artistiek leider Shunske Sato georkestreerde versie.
Van de Kunst der Fuge bestaan alleen de noten. En er is zelfs discussie over de vraag of het werk eigenlijk wel bedoeld was om voor een publiek uitgevoerd te worden. Angela Hewitt vertelde in haar inleiding dat delen van het werk kunnen gaan vervelen als je het precies zo speelt als het er staat. Dat deed ze dus ook niet en het resultaat was spannend en adembenemend.
Eerlijk gezegd vond ik het gisteravond minder spannend en adembenemend. De verschillende delen werden door steeds wisselende instrumentengroepen uitgevoerd, met tussendoor ook veranderingen van opstelling. Daardoor werd het wat verbrokkeld en was het moeilijker om de eenheid van het werk te ondergaan. Wat niet wegneemt dat er spannende momenten waren.
Afgezien daarvan, als je verschillende uitvoeringen beluistert, dan keer ik toch steeds terug naar de piano. De spanning, ja, bijna ontroering, van die eerste noten is er toch vooral als ze op piano worden gespeeld.
De Nederlandse Bachvereniging gaat volgende week een opname maken in de Grote Kerk van Veere, die later op All of Bach is te beluisteren. Je kunt trouwens nu al ook een heel mooie uitvoering beluisteren en bekijken door Holland Baroque van vorig jaar in de Grote of Jacobijnerkerk van Leeuwarden. Die is kleiner van instrumentatie en komt wellicht daardoor intiemer binnen.
Maar het liefst dus op piano. Zoals hier de uitvoering door de grote Grigori Sokolov.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten