Italië lijkt een land waarin jongeren uiterst welkom zijn in de kring van gezin, familie en vrienden, maar waarin het publieke domein van politiek, opleiding en arbeidsmarkt niet op de aanwas van nieuwe generaties is ingesteld. Het land en de economie wordt bestuurd door de ouderen (gerontocrazia) en banen zijn er alleen voor degenen met de juiste contacten (raccomandazioni).
Dat is al heel lang zo. Maar de door de Europese leiders zelf veroorzaakte economische crisis jaagt de jeugdwerkloosheid in de zuidelijke eurozonelanden nog verder omhoog (zie eerder dit bericht). En dus verschijnen er berichten dat de jongeren uit deze landen wegtrekken. Der Spiegel wijdt vandaag een artikel aan de toenemende jongerenemigratie uit Italië. Zie hier.
Die emigratie was er op kleinere schaal al eerder. Denk aan Paola uit Rome die liever in Edinburgh woont. Zij werd er door geholpen dat ze een Schotse man ontmoette en met hem trouwde. Maar nu trekken jongeren er ook in hun eentje op uit.
Je kunt dat als een gunstige ontwikkeling zien. Het is misschien het begin van het ontstaan van één arbeidsmarkt in de eurozone, een van de voorwaarden waaronder een muntunie kan bestaan.
Maar je zou ook willen dat dat mooie land Italië, met al die aardige Italianen, een andere oplossing vinden voor hun probleem van gerontocrazia en raccomandazioni dan dat jongeren wegtrekken. Waarom komt er geen opstand van de jongeren? Een sociale beweging in de richting van het optimale evenwicht, mogelijk gemaakt doordat mensen van elkaar te weten komen dat iedereen nu eindelijk wel eens van die corruptie af wil? En het besef krijgen dat verandering ook mogelijk is? Een Italiaanse Lente?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten