Mensen kunnen bescheiden zijn, maar ze kunnen zich ook op de borst slaan en zichzelf als beter inschatten dan ze in werkelijkheid zijn. Daar zit een collectieve of culturele kant aan, in die zin dat bescheidenheid meer voorkomt als anderen ook bescheiden zijn en zelfverheffing meer als anderen ook zichzelf verheffen. Zie eerder dit bericht.
Het zou kunnen dat die zelfverheffingscultuur, die meer aanwezig is in West-Europa en Noord-Amerika, er mee samenhangt dat mensen meer in hun sociale omgeving met statuscompetitie te maken hebben. Kan het zijn dat het jezelf inschatten als beter dan anderen, wat vaardigheden en kennis betreft, een middel is dat helpt om status te verwerven en te klimmen in de statushiërarchie? En omdat zelfverheffing een narcistische trek is, moet je wat narcistisch zijn om succes te hebben in de statuscompetitie?
Volgens dit recente onderzoek van Cameron Anderson, Sebastien Brion, Don Moore en Jessica Kennedy, ondertussen verschenen in de Journal of Personality and Social Psychology, is dat inderdaad zo. Mensen die zichzelf, ten onrechte, als beter inschatten dan anderen blijken zich zo te gedragen dat ze door anderen ook als competenter worden beoordeeld. Het gaat dan om gedrag als meer het woord voeren, vaker als eerste het woord nemen, zelfverzekerder spreken, kalmer en rustiger lijken te zijn en meer ruimte innemen.
En het blijkt dat mensen die meer gericht zijn op statusverwerving, vanuit zichzelf of doordat ze subtiel op de voordelen van statusverwerving zijn gewezen, ook meer bezig zijn met zich beter voor te doen dan ze zijn.
Het jezelf verheffen en je beter inschatten dan je in feite bent, lijkt een levenswijze die niet gemakkelijk steeds is vol te houden. En dat is ook zo, want statuscompetitie levert stress op. Zie ook:
De gezondheidsschade van inkomensongelijkheid
Wie zijn het meest gestresst?
We leven langer. Maar ook langer met meer stress?
De stress van statuscompetitie en eenzaamheid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten