Paul de Grauwe betoogde al vroeg dat er een systeemfout zat in de eurozone. Zie al mijn berichten achter het label Paul de Grauwe, waarvan dit bericht het eerste was. Doordat de Europese Centrale Bank niet als een normale centrale bank werd opgezet, dus niet als een centrale bank met een lener-in-laatste-instantie rol, ontstonden er na de kredietcrisis problemen in de perifere landen (Griekenland, Spanje, Italië, Portugal, Ierland) doordat de financiële markten de rentes op de staatsobligaties van die landen gingen opdrijven. Ze waren er niet gerust op dat hun geld daar veilig was, omdat er niet een normale centrale bank achter stond die in geval van nood zou ingrijpen. Wat in andere landen in problemen maar wel met een eigen munt en een eigen centrale bank wel het geval was. Denk aan Engeland.
Zo stegen de rentes die die perifere landen moesten betalen. En daalden de rentes voor Duitsland en Nederland, die daar dus van profiteerden. Tegen het betoog van Paul de Grauwe werd ingebracht dat die stijgende rentes er niet uit voortkwamen dat het eurozonestelsel niet deugde, maar het van die landen "hun eigen schuld" was. Ze waren te verkwistend geweest en daardoor verloren die financiële markten het vertrouwen. Dus moesten die landen meteen en zo veel mogelijk gaan bezuinigen. De bezuinigingszeepbel, die toch al was vol geblazen, werd op brute wijze aan die landen opgelegd. Want dan zou alles wel goed komen.
Maar het werd alleen maar slechter. Tot Mario Draghi, de president van de ECB, de oplossing forceerde. Hij liet aankondigen dat de ECB zou ingrijpen als de rentes nog verder zouden stijgen. En dat kwam er in de praktijk op neer dat de ECB sindsdien functioneert als een (min of meer; het moet misschien nog waar gemaakt worden) normale centrale bank. De financiële markten werden gerustgesteld en de rentes op die obligaties zijn sindsdien veel lager. De rust is (voorlopig) weergekeerd.
Maar ondertussen zijn in die arme, perifere landen wrede bezuinigingen opgelegd aan de bevolking, met excessief hoge werkloosheidscijfers tot gevolg. En dat is gebeurd op grond van een verkeerde diagnose van de problemen. Ik moest de laatste dagen zo nu en dan denken aan Paul de Grauwe en het gelijk dat hij nu heel duidelijk heeft gekregen. En ik dacht dat het wel eens mooi zou zijn als zijn critici hun ongelijk eens zouden toegeven. Maar daar hebben we nog weinig van gehoord.
Nu haalt Paul de Grauwe, samen met Tuemei Ji, zijn gelijk binnen. Zie de link onderaan. Ze analyseren de cijfers en tonen aan dat de problemen niet hadden hoeven ontstaan als de ECB al vanaf het begin die lener-in-laatste-instantie rol op zich had genomen. Doordat dat niet gebeurde, kon die misvatting postvatten dat zo snel en zo veel mogelijk bezuinigen de oplossing was. De Europese elite wilde de systeemfout niet toegeven. Dat die er wel was, is nu overduidelijk.
More evidence that financial markets imposed excessive austerity in the eurozone | The Centre for European Policy Studies:
'via Blog this'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten