Italianen houden van het gesproken, en dus ook van het gezongen, woord. Ze komen elkaar graag tegen en zijn meesters in het maken van een praatje. Waar ze dan ook ruim de tijd voor nemen. Ze houden meer van opera's dan van symfonieën. Hun helden zijn zangers. Tito Scipa, Enrico Caruso, Renate Tebaldi, Cecilia Bartoli, Luciano Pavarotti.
Als er in een koffiebarretje muziek op staat, meestal niet, want de eigen conversatie staat altijd op de eerste plaats, dan hoor je iemand zingen. Vaak een bronzen mannenstem. Met de stem van Paolo Conte (Asti, 1937) vaak als (onbereikbaar) voorbeeld.
Paolo Conte hield eigenlijk meer van jazz. Ik bezit een goede jazz CD van hem. Maar hij schreef naast zijn advocatenpraktijk liedjes en begon uiteindelijk ook zelf te zingen. Er is een mooie documentaire over hem gemaakt: Via Con Me (It’s Wonderful).
Dit is een optreden uit 2005 in Verona.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten