Ik zette de CD op met de drie strijkkwartetten van Erich Wolfgang Korngold (Brünn 1897 - Hollywood 1957), uitgevoerd door het Doric String Quartet, en had bij de eerste maten meteen het gevoel dat hier iemand mij iets begon te vertellen.
Korngold was een wonderkind, bewonderd door Mahler en Richard Strauss en enige tijd leerling van Zemlinsky. Hij maakte begin van de vorige eeuw furore in Duitsland en Oostenrijk met kamermuziek, ballet, opera's en concertstukken. Al vanaf 1934 bezocht hij de Verenigde Staten om er filmmuziek te schrijven voor Paramoumt en Warner Bros. Toen het hem in 1938, met de Anschluss van Oostenrijk, te heet onder de voeten werd, vertrok hij met zijn gezin naar Hollywood. En ging door met het componeren van muziek voor beroemd geworden films.
Toen hij na de oorlog een aantal keren terugkeerde naar Europa, bleek dat het publiek hem niet alleen was vergeten, maar ook zijn muziek niet meer zo waardeerde. Terwijl hij toen weer begonnen was met het componeren van "gewone" kamer- en orkeststukken. Zoals het prachtige Celloconcert en het Vioolconcert. Hij raakte vergeten en stierf in 1957.
Maar goede muziek komt altijd terug. Korngold staat al weer tientallen jaren lang in de belangstelling. En zijn muziek wordt vaak uitgevoerd. Zoals het Vioolconcert, hier gespeeld door Hilary Hahn.
En ook daar heb je bij de eerste maten dat gevoel dat iemand een verhaal begint te vertellen. Intiem en direct, niet groots en verheven. Korngold wordt wel vergeleken met Mozart, dat andere wonderkind. Maar ik moet vooral denken aan Schubert. Zou Schubert ook niet prachtige filmmuziek hebben kunnen schrijven?
2 opmerkingen:
Heerlijk als iemand je op muziek wijst en die dan ook nog helemaal blijkt aan te sluiten op je eigen belevingswereld. Dat zijn echte kadootjes! Hartelijk Dank!
Graag gedaan!
Een reactie posten