Op VRTNU kun je een marathoninterview met Phillipe Herreweghe bekijken (wel registreren). Van A tot Z, maar ik ben nog maar tot de D van Dirigeren gekomen. Maar al geleerd over zijn afkeer van de barok ("een leegte in de muziekgeschiedenis"), met enkele uitzonderingen, zoals uiteraard Bach.
En over zijn grote liefde voor de muziek van Anton Bruckner (1824 - 1896). Muziek waar voor hij graag meer aandacht zou willen hebben: "als er maar tien mensen zijn die Bruckner niet zouden kennen en er nu toch naar zouden gaan luisteren, dan is mijn doel bereikt". Zijn eerste kennismaking met Bruckner dateert van toen hij als tienjarige met zijn moeder in Gent die muziek hoorde uitvoeren door het Concertgebouworkest onder leiding van Bernard Haitink.
En hij was overweldigd. "Ik denk dat dat niet zoveel voorkomt, kleine jongetjes die van Bruckner houden." Hoe dat kon? Onder de B van Bruckner probeert Herreweghe dat uit te leggen. Bruckner als een soort meteoriet uit de middeleeuwen, uit de tijd dat muziek nog niet ging over woorden en de bijbehorende emoties, maar over, ja, over niets.
Herreweghe is niet alleen een heel goede dirigent, maar ook een boeiende verteller. Ik hang aan zijn lippen en maak zeker het alfabet af.
En dus ook weer eens luisteren naar Bruckner. Eerder kwam zijn zevende symfonie langs. Nu de negende, uitgevoerd door het Orchestre Champs Elysées en Collegium Vocale Gent, uiteraard onder leiding van Phillipe Herreweghe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten