Laten we onder deze winterse omstandigheden nog eens in het noorden verblijven. Vorige week op IJsland. Met muziek van Veronique Vaka. Nu naar Finland, waar de componiste Kaija Saariaho in 1952 werd geboren. En opgroeide, tot ze sinds 1982 de meeste tijd doorbracht in Parijs.
Ze is een van de grootheden van de hedendaagse klassieke muziek. Toch heb ik er als eenvoudig muziekliefhebber tot nu toe weinig aandacht voor gehad. In dit interview dat plaatsvond in Helsinki, waar ze werd overvallen door de coronapandemie, vertelt ze boeiend over de totstandkoming van Orion, dat ze schreef in opdracht van het Cleveland Orchestra. Ze vertelt dat ze toen niet zoveel ideeën had, alleen wat "muzikaal materiaal".
Toen zag ze in het Cleveland Museum of Art een middeleeuws schilderij van een bruidspaar, met op de achterkant datzelfde paar, maar dan als dode lichamen. Met als motto Memento mori. Wat haar inspiratie opleverde voor de structuur van het stuk, de tegenstelling tussen het stille eerste deel en wat daarna komt. Niet voor de muziek zelf. Op haar wikipedia-pagina lees je:
Saariaho has often talked about having a kind of synaesthesia, one that involves all of the senses, saying:
... the visual and the musical world are one to me ... Different senses, shades of colour, or textures and tones of light, even fragrances and sounds blend in my mind. They form a complete world in itself.
Een eenheid dus van het visuele en de muziek, niet dat de muziek het visuele moet verklanken. Ik las ook ergens dat ze als kind altijd klanken in haar hoofd had en ooit haar moeder vroeg of die dat niet kon stopzetten.
Hier wordt Orion uitgevoerd door het SWR Symphonieorchester onder leiding van Christopher Eschenbach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten