Europa's economische zelfmoord (Paul Krugman)

Paul Krugman vandaag in de New York Times: Het is steeds moeilijker om niet wanhopig te worden van de starheid waarmee de Europese leiders vasthouden aan hun bezuinigingsobsessie. Die wanhoop krijgt helaas heel concreet vorm in oplopende zelfmoordcijfers in de zuidelijke eurozonelanden. Zie de link onderaan dit bericht. Hieronder mijn vertaling van delen van zijn column.

Bij alle aanwijzingen die er al zijn dat het beleid ondeugdelijk is, komen nu de problemen met de oplopende rentes voor Spanje.

Spanje zit in een diepe depressie, met een werkloosheidscijfer van 23,6 procent, vergelijkbaar met Amerika op het dieptepunt van de Grote Depressie, en het jeugdwerkloosheidscijfer ligt boven de 50 procent. Dit kan zo niet door gaan - en het besef dat het niet kan doorgaan drijft de kosten van de Spaanse leningen op.

Daarbij moeten we onder ogen zien dat Spanje niet door te hoge overheidsuitgaven in de problemen is gekomen.

Spanje was fiscaal niet verkwistend - aan de vooravond van de crisis had het land lage schulden en een overschot op de begroting. Het had helaas ook een enorme huizenzeepbel, een zeepbel die voor een groot deel mogelijk werd gemaakt door grote leningen van Duitse banken aan hun Spaanse tegenhangers. Toen de zeepbel barstte, was de Spaanse economie hoog en droog; de problemen met de Spaanse overheidsuitgaven zijn een gevolg van de depressie, niet de oorzaak.

Dit is ronduit gezegd krankzinnig. Europa heeft verscheidene jaren van ervaring met strenge bezuinigingsprogramma's, en de resultaten zijn precies wat het bestuderen van de geschiedenis leert: zulke programma's duwen de wegzakkende economieën alleen maar dieper in de depressie. En omdat de investeerders naar de toestand van de economie van een land kijken als ze zijn vermogen beoordelen om schulden terug te betalen, hebben bezuinigingsprogramma's zelfs niet gewerkt als een middel om de kosten van leningen terug te brengen.

Welke alternatieven zijn er? Een alternatief is om de eurozone te verlaten en terug te keren naar de eigen munt. Dit zou economisch en politiek rampzalig zijn. Maar het doorgaan op de ingeslagen weg van steeds strengere bezuinigingen is wat helemaal echt ondenkbaar is.

Als de Europese leiders daarentegen echt de euro willen redden, is het alternatief heel duidelijk.

Het Continent heeft een meer expansieve monetaire politiek nodig, in de vorm van een bereidheid  - een aangekondigde bereidheid - van de kant van de Europese Centrale Bank om een iets hogere inflatie te accepteren; het heeft hogere overheidsbestedingen nodig, in de vorm van uitgaven in Duitsland die een tegenwicht bieden aan de bezuinigingen in Spanje en andere perifere landen die in de problemen verkeren. Zelfs met zo een beleid zouden de perifere landen jaren van moeilijke tijden tegemoet zien. Maar er zou tenminste enige hoop op herstel zijn.

Maar wat we zien is volledige inflexibiliteit. In maart hebben de Europese leiders een fiscaal pact gesloten dat er op neer komt dat overheidsbezuinigingen het antwoord zijn op welk probleem dan ook. (...)

Het is dus moeilijk om een gevoel van wanhoop te onderdrukken. In plaats van toe te geven dat ze het verkeerd hebben gehad, lijken de Europese leiders vastbesloten te zijn om hun economie - en hun maatschappij - over de afgrond te duwen. En de hele wereld zal de prijs betalen.

Toen ik in augustus vorig jaar dit blog begon, had ik er geen idee van dat ik zoveel aandacht aan de eurocrisis zou gaan besteden. Maar het is wonderbaarlijk en niet te begrijpen wat we nu in de Europese economie en politiek meemaken. Elke dag denk ik dat het nu toch wel eens voorbij zal zijn. Maar nee.
Europe’s Economic Suicide - NYTimes.com:

'via Blog this'