vrijdag 1 juni 2012

De agenda achter de bezuinigingszeepbel - Paul Krugman

Paul Krugman heeft tijdens zijn bezoek aan Engeland aan aanhangers van de regering Cameron gevraagd waarom de regering een bezuinigingsbeleid voert terwijl al lang bekend is dat je dat tijdens een recessie nu juist niet moet doen. Omdat je die recessie er door verergert en de ellende er door vergroot en onnodig verlengt. Zie de link onderaan dit bericht.

De antwoorden hadden een vast patroon van twee stappen.

Eerst kwam de verkeerde metafoor van de overheid, of de hele economie, als een huishouden. Als een huishouden teveel schulden heeft, is het verstandig om te bezuinigen. Maar als alle huishoudens dat tegelijkertijd doen, valt de economie stil. Omdat de bestedingen van de een nu eenmaal het inkomen van de ander vormen. De foute beeldspraak appelleert aan de morele intuïties van verantwoordelijk gedrag, maar wat verantwoordelijk is op het niveau van een huishouden hoeft dat niet te zijn op het niveau van een economie en een overheid. Ook dat is al lang bekend. Je moet je even iets beter informeren om dat in te zien. Krugman verwijst naar de econoom Irving Fisher, die dat al in 1933 uitlegde. Zie ook mijn eerdere bericht hierover.

Hoe kan het dat zo veel politici, ook in Nederland, toch aan het bezuinigingsbeleid vasthouden? Terwijl steeds duidelijker wordt dat de voorspelde negatieve gevolgen er van ook inderdaad in hun volle omvang optreden?

Dat wordt duidelijk uit de tweede stap van de antwoorden die Krugman kreeg. Als de voorstanders van "bezuinigen nu!" wel moeten toegeven dat hun beeldspraak fout is, komt hun werkelijke agenda aan het licht: ze willen een kleinere overheid. Ze willen de crisis helemaal niet oplossen; ze willen hem gebruiken om hun ideologie van de kleinere overheid te realiseren.

Zie wat Nederland en het beleid van het kabinet-Rutte betreft, ook mijn eerdere berichten: hier en hier. En nog maar eens dit citaat van Mark Thoma:
Er is duidelijk een groep mensen die bereid zijn om het bestaan en het welzijn van anderen op te offeren in het najagen van hun ideologische doel van een kleinere overheid (zolang hun eigen toekomst zeker blijft). Het idee van de "groei bevorderende zuinigheid" was de dekmantel, maar zolang de overheid krimpt als gevolg van het beleid, is de kwestie van die groeibevordering secundair. Als het terugbrengen van de omvang van de overheid het economisch herstel vertraagt, dan is dat een kleine prijs voor zo een prijzenswaardig doel - voor hen althans, de krachten die hier achter staan, lopen geen gevaar om werkloos te worden. Het voornaamste is om de ideologie van de kleine overheid door te drukken overal waar daar een kans voor is...
Die opmerkelijke taaiheid van de ideologie van de kleinere overheid doet mij ook wel weer sterk denken aan het verschijnsel van "When Prophecy Fails". Net zoals de sekteleden die het einde van de wereld voorspelden in hun geloof gesterkt werden toen hun voorspelling niet uitkwam, zijn de marktfundamentalisten na de kredietcrisis niet gaan twijfelen aan hun geloof in de weldadige gevolgen van deregulering, privatisering en afbraak van de verzorgingsstaat. Nee, ze zijn er juist nog vaster in gaan geloven. Een wereldbeeld laat je niet zomaar vallen. Vooral niet als je anderen de kosten daarvan kunt laten dragen.
The Austerity Agenda - NYTimes.com:

'via Blog this'

Geen opmerkingen: