Om verschillende redenen is dit een interessante rede die Angela Merkel gisteren voor de Bondsdag hield.
Een reden is dat ze aan het begin op indrukwekkende wijze waarschuwt voor het rechts-extremisme in haar land. Zeer prijzenswaardig.
Een reden is dat ze aan het begin op indrukwekkende wijze waarschuwt voor het rechts-extremisme in haar land. Zeer prijzenswaardig.
Maar de tweede reden is de manier waarop ze na ongeveer een kwartier nog eens uitlegt waarom Duitsland vast houdt aan de weigering het mandaat van de Europese Centrale Bank uit te breiden met een lender of last resort functie. Volgens de diagnose die ze omarmt hebben de problemen een politieke oorzaak en is er dus alleen een politieke oplossing. Die oorzaak is dat de zuidelijke periferie landen geen goed economisch beleid voeren en dus is de oplossing dat ze dat wel gaan doen. En wel zo gauw mogelijk, vandaag nog.
Dat gaat voorbij aan de echte oorzaken van de eurocrisis. Als ik het goed zie, is het beleid van die periferie landen na de invoering van de euro niet anders dan daarvoor. En het waren niet alleen de landen met hoge tekorten die in moeilijkheden kwamen. Zie o.a. ook dit bericht. Als Merkel echt een technocrate was, dan zou ze van deze informatie kennis hebben genomen en er, zeker op dit podium, op zijn ingegaan.
Maar dat doet ze niet. Ze negeert de rationele tegenargumenten. En wat gebeurt er dan? Er ontstaat emotie. En dat is de emotie van de romanticus (zoals Krugman dat noemt) die vastbesloten is een gedragslijn vast te houden tegen de feiten in. Luister niet alleen naar de woorden, maar kijk ook naar de lichaamstaal. En naar de lichaamstaal in de zaal.
'via Blog this'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten