De mythe van quality time - over de tijd die nodig is voor vertrouwdheid en openhartigheid

Frank Bruni had een boeiend artikel over de mythe van quality time in de New York Times. Hij vertelt dat zijn familie, ouders, broers en zusters en neven en nichten nu al jaren lang een maal per jaar een week ergens samen doorbrengen. En dat hij eerst vaak wat later arriveerde en wat eerder wegging. Want ja, moet je wel zo lang, een week!, bij je familie doorbrengen. Is een dag - quality time! - niet meer dan genoeg?

Maar hij kwam daar van terug. Nu is hij er elk jaar de hele week. Hoe kwam dat?

Hij ontdekte dat je door langer bij elkaar te zijn, de kans vergroot op waardevolle sociale voorvallen die zich nu eenmaal altijd ongepland en op het oog toevallig aandienen. In zijn woorden:

With a more expansive stretch, there’s a better chance that I’ll be around at the precise, random moment when one of my nephews drops his guard and solicits my advice about something private. Or when one of my nieces will need someone other than her parents to tell her that she’s smart and beautiful. Or when one of my siblings will flash back on an incident from our childhood that makes us laugh uncontrollably, and suddenly the cozy, happy chain of our love is cinched that much tighter.

De fysieke aanwezigheid en betrokkenheid bij zulke voorvallen creëren de vertrouwdheid die we in onze sociale contacten zoeken en die we nodig hebben. Het zijn momenten die zich voordoen waarin de een de veiligheid ervaart voor een vraag of een ontboezeming en waarin de ander iets te binnen schiet dat er om vraagt gedeeld te worden. Waarin je plotseling iets van elkaar meemaakt dat je nog niet kende en dat daardoor de relatie voller maakt.

Momenten die zich voordoen doordat je tijd met elkaar doorbrengt. Tijd waarin je ook gewoon bij elkaar bent zonder dat er veel gebeurt. Waarin je ook wel eens samen zwijgt en niet veel meer ervaart dat het eenvoudige delen van tijd en ruimte. En dat is tijd die niet valt te "organiseren", die niet tot stand komt door een keer een gaatje in de agenda's te vinden en die altijd langer duurt dan die zogenaamde quality time.

Dat we dat woord ooit een keer bedacht hebben, en dat het al snel daarna afgezaagd is gaan klinken, wijst er op dat we de belangrijkste zaken van het sociale leven, de gedeelde ervaringen van vertrouwdheid en openhartigheid, niet tot stand brengen door er in onze drukke agenda's gaatjes voor te vinden. Er is een ongeorganiseerd, ongepland en langdurig samen de tijd doorbrengen voor nodig.

En dat is een belangrijk inzicht. Want de kans daarop is niet zo groot in een samenleving zoals wij die nu georganiseerd hebben. We kunnen veel contacten hebben, gesteld dat we niet eenzaam zijn, maar de gelegenheden waarin we langdurig ruimte en tijd delen, doen zich niet meer zo veel voor. En dat maakt de kans klein op sociale voorvallen van bijzondere gedeelde ervaringen.

Ja, er is gewoon vaak contact nodig om een diep contact te kunnen hebben.

En dat komt dus bovenop onze behoefte om ook nog meer contacten te hebben.