Vanaf vroeg in de crisis hebben critici als ik aangedrongen op een driedelige reactie. Ten eerste interventie door de ECB om de kosten van de overheden (om te lenen) te stabiliseren. Ten tweede, agressieve monetaire en fiscale expansie in de kern (van de eurozone), om het proces van interne aanpassing te vergemakkelijken. Ten derde, een verzachting van de bezuinigingseisen opgelegd aan de periferie - niet niets bezuinigen, maar minder, zo dat de menselijke kosten geringer zouden zijn. Uiteindelijk hebben we deel 1 gekregen, min of meer - maar niets van de delen 2 en 3.
En de Europese leiders blijven in diepe ontkenning over de kern van de problemen. Ze gaan door met het definiëren van het probleem als een van verkwisting door overheden, wat zelfs voor Griekenland maar een deel is van het verhaal en voor de rest helemaal niet. Ze gaan door met het successen van de bezuinigingen en van de interne devaluatie uit te roepen, waarbij ze elk beschikbaar excuus gebruiken: een schijnbare toename van de productiviteit in Ierland wordt een bewijs dat de interne devaluatie werkt, de daling van de rentes op staatsleningen wordt uitgeroepen als een rechtvaardiging van de bezuinigingen.
Daar zijn we dus beland. En het is moeilijk om je nog een happy ending voor te stellen.Europe in Brief - NYTimes.com:
'via Blog this'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten