Peter verwijst naar het artikel The Macroeconomics of Happiness (pdf) uit 2003 van Di Tella, MacCulloch en Oswald, waarin de auteurs
een poging (doen) de kosten van werkloosheid te becijferen. Voor Amerika komen ze tot een bedrag van $330,- (dollars van 2001) per jaar voor elke Amerikaan (dus niet alleen de werklozen) bij een groei van de werkloosheid met 1,5 procentpunt. Bij sterkere stijgingen loopt het bedrag verder op, omdat er bij de berekening geen rekening is gehouden met verdere inkomensdaling vanwege de recessie en omdat een hoog werkloosheid percentage ook een negatief effect heeft op happiness.Ik heb nog even naar de conclusie-gedeelte gekeken en zie daar dat de onderzoekers het monetaire equivalent van het welzijnseffect van werkloos worden op 3800 dollar per jaar schatten. Dat wil zeggen dat je een werkloze dat bedrag per jaar zou moeten uitbetalen om hem even gelukkig te maken als wanneer hij niet werkloos was geworden.
Verder blijkt dat recessies grote welzijnsverliezen met zich mee brengen. Het monetaire equivalent van een recessie schatten de onderzoekers voor de Verenigde Staten op een verlies van 200 dollar per jaar per persoon. Dit zou neerkomen op 3 % van het BNP per persoon. Dit komt dus bovenop de werkelijke daling van inkomsten in een recessie. De auteurs interpreteren het als de alomtegenwoordige stress van de vrees om werkloos te worden.
Tevens blijkt dat werkloosheidsuitkeringen er niet voor niets zijn, want ze verkleinen de welzijnsverliezen.
Maar al met al merken de auteurs op dat de standaardeconomie geneigd is deze belangrijke welzijnskosten van recessies te onderschatten. Hoe actueel is dit in 2013!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten