De eurocrisis lijkt wat te sudderen, maar de richting van de ontwikkeling blijft dezelfde: op weg naar het einde. Charles Wyplosz zet uiteen dat het bekende, al te bekende, proces van de zichzelf waar makende voorspelling nu ook Italië treft. Zie de link onderaan dit bericht. Hoewel Italië al heel lang overschotten kent, zijn die nooit hoog genoeg geweest om de hoge overheidsschuld terug te brengen. De eurocrisis en het alsmaar voortduren daarvan door het algemene geloof in bezuinigingen als remedie, verergeren dat probleem. De financiële markten hebben al lang door dat het niet opgelost wordt zolang er geen economische groei is en er is geen economische groei zolang de bezuinigingszeepbel nog niet is leeggelopen. Na Italië zal Frankrijk volgen. En zo gaat het verder. Uiteindelijk zinkt met het schip van de eurozone ook de mast (Duitsland).
Dit proces van zichzelf waar makende voorspellingen en besmetting is uit de geschiedenis bekend, overbekend. Met intelligente leiders aan het roer hoeft dit niet te gebeuren. Beëindig het opleggen van bezuinigingen als voorwaarde voor financiële hulpverlening en breid de bevoegdheden van de Europese Centrale Bank uit met de functie van lener in laatste instantie. De financiële markten willen een realistisch vooruitzicht op economische groei, realistischer dan het sprookje dat bezuinigen in een recessie tot groei zou leiden. En ze willen de zekerheid dat een land gered wordt in geval van nood.
Italy’s 'this time it’s different' moment: Reaction to Giavazzi | vox
Geen opmerkingen:
Een reactie posten