Paul de Grauwe leest de biografie van Keynes door Robert Skidelski. En constateert dat de discussies in de jaren dertig van de vorige eeuw tussen Keynes en zijn tegenstanders bijna woordelijk gelijk zijn aan de huidige discussies tussen voorstanders van stimulering van de economie en voorstanders van zoveel en zo gauw mogelijk bezuinigen. Het lijkt er op dat de macro-economie in tachtig jaar niets is opogeschoten. Hoe kan dat?
Dat komt volgens hem ten eerste doordat macro-economische processen buitengewoon complex zijn:
Die processen zijn het resultaat van ingewikkelde interacties tussen economische rationaliteit, politiek en sociale wetmatigheden en collectieve emoties. Ik ken geen enkel model dat deze interacties op een bevredigende wijze in kaart brengt.
Ten tweede, creëert onze onwetendheid over die complexe processen ruimte voor ideologische voorkeuren. Vermits het waarheidsgehalte van die ideologische voorkeuren niet op wetenschappelijke wijze kan vastgesteld worden, halen ze de bovenhand in vermeende wetenschappelijke discussies. En zo zijn de klassieke economen (inclusief de Europese Commissie en de ECB) diegenen die geloven dat het marktsysteem vanzelf naar een evenwicht tendeert. Al wat de overheid kan doen is de obstakels die de politiek heeft ingebracht om dat evenwicht te herstellen, weg te werken. Dit heet vandaag 'structurele hervormingen'.
De Keynesiaanse economen geloven eerder dat het marktsysteem kan leiden tot verschillende evenwichten. En sommige van die evenwichten zijn niet zo leuk. De overheid heeft een sturende taak om het marktsysteem naar het goede evenwicht te leiden.Ik weet het niet. Het is zeker zo dat onwetendheid als gevolg van ingewikkeldheid ruimte creëert voor ideologie. En de werkelijkheid is dat die ruimte ook inderdaad benut wordt.
Maar een toestand van ingewikkeldheid hoort niet een vrijbrief te zijn voor ideologisering zonder eerbied voor de feiten. En voor het napraten van anderen die serieus lijken over te komen, alleen maar omdat je zelf ook graag serieus overkomt. Dat een informatietekort gemakkelijk een sociale zeepbel doet ontstaan, maakt het juist des te urgenter om in de feiten geïnteresseerd te blijven. Dat is pas echt serieus. En voorzover ik de discussies heb kunnen volgen, zijn de Keynesiaanse economen meer in de feiten geïnteresseerd dan die klassieke economen. Het hanteren van ideologie als vrijbrief is in deze discussie niet symmetrisch.
De econoom als tandarts - De Gedachte - De Morgen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten